راوى گويد: سويد بن عمر بن ابى المطاع‌[1] كه مردى شريف و كثير الصلاة بود به پيش تاخت، و چون شيرى از بند جسته ستيزيد و بر بلاياى نازله شكيبايى را به نهايت برد، و بر اثر كثرت جراحات وارده كه توان جنبش را از وى گرفته بود بين كشتگان افتاد تا وقتى شنيد كه مى‌گويند: حسين كشته شد، سويد حركتى به خود داد از موزه‌اش كاردى درآورده و با دشمن جنگيد تا به درجه فائزه شهادت نائل آمد، رضوان اللَّه عليه.

گويد: اصحاب حسين 7 در پيش رويش به جنگ پرداخته و چنان بودند كه شاعر گفت:

گروهى كه اگر فرا خوانده شوند براى دفع بلا بر اسبهاى نشان دار و رديف شده باشند

دلها را بر روى زره‌ها پوشيده‌اند و در تسليم جان بر يك ديگر پيشتازند

[كسب اجازه على اكبر 7 براى مبارزه‌]

چون همه اصحاب به شهادت رسيده و جز اهل بيت امام به جاى نماندند، علىّ بن الحسين 7- كه از همه مردم زيباروى‌تر و از نظر اخلاق از همه نيكوتر بود- از پدرش كسب اجازت كرد و امام وى را رخصت داد.

امام نظر نوميدانه‌اى به فرزند افكند و چشمان مباركش فرو هشت و بگريست.

سپس فرمود:

(اللّهم اشهد، فقد برز إليهم غلام أشبه الناس خلقا و خلقا و منطقا

[1]- نام سويد بن عمرو بن أبى المطاع خثعمى در اكثر منابع آمده است. او مردى شريف و كثير الصلاة بوده، و يكى از دو نفر است كه با حسين 7 تا آخر بپاييد، و بعد از شهادت امام شهيد شد، پس او آخر شهيد است كه هانى بن ثبيت وى را كشت، خثعم بن انمار بن اراش از قحطانيه است.

رجال الشيخ، 74، المناقب 4/ 102، كه در آن عمرو بن ابى المطاع جعفى آمده است. بحار 25/ 24، تسمية من قتل مع الحسين: 154 كه در آن سويد بن عمرو بن المطاع آمده است، أنصار الحسين: 91- 92.