برسولك 6، و كنّا إذا اشتقنا إلى نبيّك نظرنا إليه)

، «خداوندا! گواه باش، به تحقيق جوانى به جنگ و مبارزت شتافته كه اشبه الناس از نظر خلقت و خلق و منطق به رسولت 6 مى‌باشد. هر گاه اشتياق زيارت پيامبرت را مى‌يافتم او را مى‌نگريستم».

بعد صيحه برآورد و فرمود: «اى پسر سعد خدا رحمت را قطع كند آن گونه كه قطع رحم كردى».

على به ميدان شتافته، و جنگ سختى بنمود و جمعى كثير از كفار را روانه دار البوار كرد.

و آنگاه به نزد پدر بازگشت و عرض كرد: پدر جان، تشنگى مرا كشته، و سنگينى آهن- سلاح- توان را از من برده، آيا شربت آبى به هم مى‌رسد؟

حسين بگريست و فرمود: «وا غوثاه اى پسر جانم. از كجا آب بيابم، اندكى مقاتله نما، چقدر نزديك است كه جدّت محمّد 6 را زيارت كنى و او تو را با جامى سرشار از آب سيراب كند كه بعد از آن هرگز تشنه نگردى».

على به ميدان بازگشت و بزرگترين قتال را به راه انداخت، منقذ بن مرّه عبدى بسويش تيرى انداخت كه على را از پاى در آورد، ندا در داد: پدرا، از من به تو سلام باد- خدا حافظ- اين جدّ من است كه به تو سلام مى‌گويد و مى‌فرمايد: با شتاب نزد ما آى، وانگه شهقه‌اى زده زندگى را بدرود فرمود.

حسين 7 آمد تا در كنار بدن مبارك فرزند بايستاد، صورتش را بر صورت فرزند نهاد و فرمود:

(قتل اللَّه قوما قتلوك، ما أجرأهم على اللَّه و على انتهاك حرمة رسول اللَّه 6، على الدّنيا بعدك العفاء)

، «خداوند بكشد قومى را كه تو را كشتند، چه چيز آنها را بر خدا و بر دريدن حرمت رسول اللَّه 6 جرى كرده، بعد از تو تفو بر دنيا».

راوى گويد: زينب دخت على 7 از خيمه بيرون شده و ندا مى‌داد: اى حبيب من.

اى برادرزاده‌ام و آمد و خود را بر جسد او افكند.

حسين 7 آمد و او را سوى زنان باز گردانيد.

پس از آن از اهل بيت امام يكى پس از ديگرى به ميدان شتافته و به شرف شهادت‌