يزيد بن عبد الملك نوفلى‌[1]- به نقل از پدرش مى‌گويد كه جدّش گفته است: بر فاطمه (س) دختر پيامبر خدا 6 وارد شدم و او در سلام بر من پيشدستى كرد و گفت:

پدرم در زمان حياتش فرمود: هر كه بر من و بر تو [فاطمه‌] سه روز سلام كند، بهشت از آن اوست. راوى مى‌گويد: به او گفتم: اين در زمان حيات او و توست يا پس از مرگ او و تو؟

گفت: در زمان حيات و پس از مرگمان.

هنگامى كه اين آيه شريفه نازل شد:[2]- لا تَجْعَلُوا دُعاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعاءِ بَعْضِكُمْ بَعْضاً[3]-، فاطمه (س) فرمود: هيبت، مرا گرفت كه بگويم اى پدر و به او گفتم اى رسول اللَّه. پس پيامبر 6 روى به من كرد و فرمود: دختركم اين آيه در باره تو و خانواده‌ات نازل نشده است، تو از منى و من از تو، اين آيه براى اهل ستم و تن‌آسايى و تكبّر نازل شده است، پس بگو: اى پدر! كه اين گونه خطاب كردن تو قلب مرا خشنودتر و پروردگار را راضى‌تر مى‌گرداند. سپس پيامبر 6 پيشانى مرا بوسيد و آب دهانش را بر من بسود به گونه‌اى كه ديگر از آن پس به عطر، نيازم نيفتاد.

مبحث بيست و يكم: پيرامون اخبار مربوط به آيات نازل شده در حق على (ع) به نقل از جمهور:

خوارزمى‌[4]- به نقل از ابن عبّاس مى‌گويد كه: هيچ گاه آيه‌ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا نازل نشد مگر اين كه على (ع) در رأس آن قرار داشت و مصداق اتمّش به شمار مى‌آمد.

ابن مردويه حافظ[5]- به اسناد خود از ابن عبّاس نقل مى‌كند كه گفته است: در قرآن آيه‌اى نيست مگر آن كه على (ع) در رأس و پيشاپيش آن قرار دارد[6].

[1] همان، ح 410.

[2] همان/ 364، شماره 411.

[3] نور/ 63؛ آن چنان كه يك ديگر را صدا مى‌زنيد پيامبر6 را صدا مزنيد.

[4] مناقب خوارزمى/ 188.

[5] كشف الغمّه، اربلى 1/ 314، به نقل از مناقب ابن مردويه.

[6] ابن بطريق در عمده/ 204 مى‌گويد:

« اينك كه او سرور الّذين آمنوا و رئيس و شريف و امير آن‌ها به شمار است در ميان كسانى كه ايمان آورده‌اند بى‌مانند خواهد بود، زيرا سرور و امير و رئيس و شريف به پيش بودن، شايسته‌تر است از كسى كه اين منزلت‌ها براى او حاصل نيست، و به سبب اين كه چنين ويژگى‌هاى پسنديده و زيبايى، موجب تقدّم و سيادت است و حال كه همه اين اوصاف در او گرد آمده است پس پيروى از او سالم‌تر و دنباله روى از او به دورانديشى نزديك‌تر است.» شيخ مظفّر در دلائل الصدق 2/ 315 مى‌گويد:

« اين دليل است بر امامت امير المؤمنين، زيرا منظور از اين كه على( ع) رئيس و امير اين آيه مى‌باشد آن است كه او رئيس كسانى است كه مورد خطاب قرآنند كه همانا مؤمنانى هستند كه او امير ايشان است.

نيز بنگريد به: صراط المستقيم 2/ 53.