مى‌گويند، يعنى روز لعن حضرت امير المؤمنين.

پس اين قسم امور باعث اين شد كه حضرت امير المؤمنين (ع) امر كردند كه آن حضرت را مخفى دفن كنند و كسى را مطّلع نسازند از خوف بنى اميّه- لعنهم اللَّه- و اعوان ايشان و از بيم خوارج- قاتلهم اللَّه- و امثال ايشان كه مبادا اين ملاعين اراده نبش قبر آن حضرت كنند و بنى هاشم معارض شوند و در ميان مقاتله و مجادله به طول انجامد و موجب فتنه‌هاى عظيم شود و آن حضرت در حال حيات آن مقدار سعى در اطفاء نايره فتنه مى‌نمودند، چگونه وصيّت نفرمايند به ترك امرى كه مادّه نزاع باشد بعد از وفات آن جناب.

و در اخفاء قبر آن حضرت فوايد بسيار ديگر هست كه بتفصيل معلوم ما نيست.

و بتحقيق كه دانسته‌اى قصّه دفن حضرت امام حسن (ع) را در بقيع كه آن حضرت وصيّت فرمودند كه اگر منازعه كنند در دفن من نزد جدّ بزرگوار خود، مرا در بقيع دفن كنيد تا مورث فتنه نشود و چون اهل بيت آن حضرت دانستند كه در علانيه دفن كردن آن حضرت مفسده نيست و نخواهد بود، به غير از زيادتى تعظيم و تبجيل آن حضرت چيزى مترتّب نخواهد شد، علانية دفن كردند.

و چون در قبر حضرت امير (ع) مصلحت اختفا زايل شد و مفسده برطرف شد، اظهار كردند و شيعيان را دلالت كردند به دليل آنكه از آن روز تا حال، يوما فيوما، تعظيم و تبجيل زياده مى‌شود و دلهاى عالميان ميل به سوى زيارت آن جناب مى‌كند؛ و كسى كه انصاف دارد همين قدر از براى او كافى است؛ و ديگر احاديث خواهد آمد كه دلالت بر اين معنى مى‌كند كه در جاهاى خود ذكر خواهيم كرد- إن شاء اللَّه تعالى.

باب اوّل در ذكر آنچه در اين باب از رسول خدا 6 منقول است.

ديدم در كتابى از حسن بن الحسين بن طحال بغدادى كه او ذكر كرده بود كه خلف از سلف روايت كرده‌اند از عبد اللَّه بن عبّاس كه رسول خدا 6 گفت با امير المؤمنين (ع)