هشام بن الكلبى گويد كه پدرم گفت، كه از آن روز كه آن ملعون اين سخن را گفت خداوند عالميان حسن و ملاحت را از ايشان سلب كرد.

مصنّف گويد كه معاوية بن ابى سفيان- عليه اللّعنة- علىّ بن ابى طالب (ع) را سب مى‌كرد و تفحّص اصحاب آن حضرت مى‌كرد مثل ميثم تمّار را و عمرو بن الحمق را و جويرية بن مسهر را و رشيد هجرى را كه ايشان از خواصّ آن حضرت بودند و در قنوت نماز سبّ آن حضرت مى‌كرد.

خبر داد مرا عادل ثقه، محمّد بن محمّد بن علىّ بن ذباب واعظ، به اسناد خود از نصر بن مزاحم كه او نقل كرده است در كتابى كه در كيفيّت جنگ صفّين نوشته كه معاويه- عليه اللّعنة- در قنوت نماز، لعن حضرت امير المؤمنين و عبد اللَّه بن عبّاس و قيس بن سعد و حضرت امام حسن و امام حسين مى‌كرد و هيچ كس انكار اين نكرد زيرا كه مؤمنان مى‌ترسيدند و منافقان را خوش مى‌آمد.

و خالد بن عبد اللَّه بن يزيد- عليه اللّعنة- بر منبر امر مى‌كرد مردمان را به لعن علىّ بن ابى طالب و مى‌گفت كه او لصّ پسر لصّ است، يعنى دزد پسر دزد است، و لص را به ضمّ لام مى‌خواند و به حسب لغت، بكسر لام مى‌بايد. اعرابى برخاست و گفت: نمى‌دانم از كدام‌يك تعجّب كنم: از لعن كردن تو على را يا از ربط تو به عربيّت؟! كراچكى در كتاب تعجب آورده است كه مسجدى هست در مصر آن را مسجد ذكر مى‌نامند؛ در موضعى واقع است كه آن موضع را سوق وردان مى‌گويند؛ و از اين جهت مسجد ذكرش مى‌گويند كه خطيبى از ايشان در روز جمعه فراموش كرد كه بر منبر لعن على بن ابى طالب (ع) بكند و چون به اين موضع مسجد رسيد به خاطرش آمد؛ در همين موضع ايستاد و سبّ على كرد بقضاى آنچه فراموش كرده بود. پس در اين موضع عمارت كردند و به اين اسم مسمّى گردانيدند؛ و گفته است كه من بعضى از سالها بر اين موضع گذشتم، ديدم كه چراغ بسيارى در آن مسجد افروخته‌اند و بخور بسيارى سوخته‌اند و گفتند كه از خاك اين موضع برمى‌دارند و از آن طلب شفا مى‌كنند. بعد از آن عمارتش را تجديد كردند و تعظيمش را زياده كردند و تا حال روز جمعه را يوم السّبّة