حياته».

از اينجا مى‌توان جلالت اين فرزند را دانست، و به موهبتى كه خداوند از فضل و علم و تقوا و زهادت در دين و دنيا، بدو ارزانى داشته بوده، پى برد.

پدر سيّد عبد الكريم، يعنى جمال الدّين أبو الفضائل أحمد، در مقايسه با خود عبد الكريم، و رضى الدّين على بن طاوس مشهور، يعنى برادر نامورش، كمتر مورد توجّه قرار گرفته است. پندارى آوازه برادر و فرزند اندكى چهره وى را به انزوا كشانيده.

آن گونه كه مى‌دانيم جمال الدّين أبو الفضائل أحمد شاعر بوده و آثارى چند پديد آورده است. وى دانشمند توانگرى محسوب مى‌شده و حاكم مغول ملك بزرگى در حلّه بدو داده بوده است. گويا تقسيم چهارگانه حديث به «صحيح» و «حسن» و «موثق» و «ضعيف» در حديث‌شناسى شيعى از سوى او مطرح شده و به دست شاگردش، علّامه حلّى، تشريح و ترويج گرديده باشد. او همچنين آراء كلامى ويژه‌اى داشته است.

درگذشت وى به سال 673 در حلّه رخ داده.

از خود سيّد عبد الكريم، با همه برجستگى‌اش در دانش و ادب و توانائى‌اش در نگارش و سرايش، تنها دو اثر مى‌شناسيم: يكى فرحة الغرى و ديگرى الشّمل المنظوم في مصنّفى العلوم.

در باره فرحة الغرى پس از اين، بشرح، سخن خواهد رفت؛ و امّا در باره الشّمل المنظوم، علّامه شيخ آقا بزرگ طهرانى (ره) مى‌فرمايد:

«قال ... تقى الدّين الحسن بن داود الحلّى انّه ليس لأصحابنا مثله، و نقول: اللّهمّ ارزقنا زيارته و الاستفادة منه».

فرحة الغرى‌

همواره ميزان يكپارچگى، استقرار و همبستگى جامعه شيعه، به ميزان فعّاليّت عالمان دين و چند و چون آن، بستگى داشته است. اين عالمان دين بوده‌اند كه در جامعه شيعى از راه تدريس و تأليف و وعظ و گزاردن آداب و سنن و نقض استيزه‌هاى ستيهندگان و پاسخگوئى به شبهات و تبيين جايگاههاى التباس، جامعه شيعيان را از پراكندگى و تشتّت- كه همواره يك اجتماع عقيدتى در معرض آن است- بركنار داشته و