حفظ كرده‌اند.

شيعيان نيز همواره عالمان دين را مايه قوام جامعه دينى خود ديده و به ايشان روى آورده‌اند. بنا بر آموزشهاى شيعى، مردم در «حوادث واقعه» به «روات احاديث» اهل بيت- :- رجوع مى‌كنند؛ فقيهان امينان پيامبران- :‌اند-.

همين درك و دريافتها و آموزشها سبب مى‌شد كه عامّه شيعه در آنچه مايه اختلاف (/ اختلاف نظرى و عملى) بود، به عالمان دين روى آورند، و عالمان دين نيز در عرصه تعرّض اختلاف، بكوشند تا معرفت اصلى و اصيل را در اختيار عامّه بگذارند، رايهاى ناصواب را تخطئه كنند، و از تفرّق نظرى و عملى پيشگيرى نمايند.

فرحة الغرى فرزند چنين نظام انديشگى و علمى‌اى است؛ و بر همين بنياد نگارش آن از مؤلّف دانشورش خواسته شده.

فرحة الغرى بصرحة الغرى‌[1] كتابى است كم حجم و بسيار سود در باره جايگاه تربت مقدّس امير مؤمنان، امام علىّ بن أبى طالب- عليهما الصّلاة و السّلام-، و آثار و اخبار دلالتگر بر آن، كه سيّد عبد الكريم بن طاوس تأليف كرده و شامل خطبه و دو مقدّمه و پانزده باب است. اين اثر مشهورترين و معتبرترين فرد نوع خود به‌شمار مى‌رود و در زمان خود براى پاسخگويى به ترديدها و شبهه‌هائى كه ممكن بوده در اين باب به اذهان خطور كند، به قلم آمده تا فصل الخطابى باشد بر هر بحث و اختلاف نظر.

هر چند نمى‌توان و نبايد ادّعا كرد كه هيچ سند و نقلى مربوط به موضوع فرحة الغرى از ديده كاوشگر مؤلّف دانشمند آن بدور نمانده است و هيچ مدركى نيست كه بتوان بر گردآورده‌هاى سيّد عبد الكريم بن طاوس افزود، بايد اذعان كرد كتاب فرحة الغرى در موضوع خود واجد جامعيّت ويژه‌اى است.

بى‌اختيار، اين ابيات ضياء الدّين موسى بن ملهم كاتب، در خاطر خلجان مى‌كند كه:

[2] بى‌شبهه اين جامعيّت با جايگاه مؤلّف در خاندان فرهنگ‌پرور طاوس و آن روزگار، ربط وثيق دارد.

[1] نگر: الذّريعة، ج 16، ص 159.

[2] الوافى بالوفيات، ج 19، باعتناء رضوان السّيّد، شتوتكارت- بيروت، 1413 ه. ق./ 1993 م.، ص 13؛ با اندكى اصلاح.