مشهور نزد مردم حلّه آن است كه گور او نزديك گور منسوب به عمّ بزرگوارش سيّد على بن طاوس در جهت جنوبى است؛ ليك گويا اين پندار درست نباشد.

او در مشهد امام موسى بن جعفر- 8- بدرود حيات گفته است و به سوى مزار نيايش، امير مؤمنان امام على- 7-، حمل شده و نزد خاندانش در نجف اشرف به خاك رفته است. اين، آن چيزى است كه از گزارش تاريخگزاران و اصحاب تراجم و رجال‌شناسان برمى‌آيد. نيز دورست كسى چون او را كه در مشهد امام كاظم- 7- درگذشته است، برده، در حلّه به خاك سپارند.

از اين دانشمند بزرگ- به قول ابن داود- «حائرى المولد، حلّى المنشأ، بغدادى التّحصيل، كاظمىّ الخاتمة»، دو فرزند پسر مى‌شناسيم: يكى، على ملقّب به رضي الدّين، و ديگرى ابو الفضل محمد.

ابو الفضل محمّد به سال 670 ه. ق. در بغداد زاده شده است. صاحب رياض العلماء مى‌گويد:

«رأيت فوائد بخطّ السّيّد عبد الكريم على ظهر كتاب الفتن و الملاحم لعمّه رضى الدّين بخطّه يظهر منها انّ له ولدا اسمه ابو الفضل محمّد بن عبد الكريم و انّ ولادته كانت في طلوع الشّمس يوم الإثنين سلخ محرّم سنة 670 ه. ببغداد و انّ جدّه سمّاه بذلك الاسم».

فرزند ديگر، على، كنيت ابو القاسم داشته، در سال 741 ه. ق. زنده بوده، و- چنان كه مى‌دانيم- مردى بسياردان و فراخ روايت (/ واسع الرّواية) بوده است.

صاحب رياض العلماء مى‌گويد: «رأيت بخطّ ابن داود على آخر نسخة من كتاب الفصيح المنظوم لثعلب نظم ابن أبى الحديد المعتزلى، ما نصّه:

بلغت المقابلة بخطّ المصنّف مع مولانا النّقيب الطّاهر العلّامة مالك الرّق رضى الملّة و الدّين جلال الإسلام و المسلمين، أبى القاسم، علىّ بن مولانا الطّاهر السّعيد الإمام غياث الحقّ و الدّين، عبد الكريم بن الطاوس العلوى الحسنى عزّ نصره و زيدت فضائله».

سيّد عبد الحميد بن فخّار موسوى در اجازه‌نامه‌اش به سيّد عبد الكريم بن طاوس، هنگامى كه كتاب المجدى را كه ابو الحسن العمرى نسّابه نوشته، بر او خوانده بود، از اين على ياد كرده است و به او نيز اجازه داده:

«و أجزت لولده السّيّد المطهّر المبارك المعظم رضى الدّين أبى القاسم على متّعه اللَّه بطول‌