حلّى، صاحب شرائع الإسلام، و پور عمّ محقّق، شيخ نجيب الدّين يحيى بن سعيد، و خواجه نصير الدّين طوسى، و شيخ ميثم بحرانى، شارح نهج البلاغة، و قاضى عبد الحميد زكريّا بن محمود القزوينى، صاحب عجائب المخلوقات، و سيّد عبد الحميد بن فخّار.

از شاگردانش، شيخ حسن بن داود حلّى، صاحب رجال و شيخ عبد الصّمد بن احمد بن ابى الجيش الحنبلى و شيخ على بن الحسين بن حماد اللّيثي، ياد كردنى‌اند.

سيّد عبد الكريم بن طاوس، دانشمندى جامع الأطراف بوده است. او را شاعر و منشى و اديب، و حافظ سير و احاديث و اخبار و حكايات و اشعار خوانده‌اند و گفته‌اند پيشوايان دانش و بزرگان عصر در خانه اين عالم فقيه محقّق گرد مى‌آمده‌اند.

حسن بن داود حلّى وصفى در باره وى مى‌آورد كه از يكسو نشان‌دهنده بلندى پايگاه سيّد در نظر اين رجال‌نويس معاصر و آشناى او، و از ديگر سو نماينده گستره آگاهيها و مراتب علمى و عملى اين دانشمند سترگ است:

«سيّدنا الإمام المعظّم، غياث الدّين النّسّابة النّحوىّ، العروضىّ، الزّاهد، العابد، أبو المظفّر- قدّس سرّه-، انتهت رئاسة السّادات و ذوى النّواميس إليه، و كان أوحد زمانه».

حسن بن داود، گزارشهاى باريك جزئى‌نگرانه و مغتنمى از حيات اين نادره زمان و اعجوبه دهر به دست مى‌دهد كه خواندنى است:

«از روزگارى كه هر دو كودكانى خرد بوديم تا زمانى كه درگذشت، قرين او بودم. چه پيش از او و چه پس از او، نديدم كسى را كه در خوى و روش پسنديده و شيرينى آميزگارى، ثانى او باشد، يا در هوشمندى و قوّت حافظه همتاى وى به شمار آيد. چيزى كه فراموش شود به ذهنش درنمى‌آمد [يعنى هر چه به ذهنش داخل مى‌شد، همواره در خاطرش مى‌ماند]. در زمانى كه يازده سال داشت قرآن را در مدّتى كوتاه از بر نمود.

هنگامى كه فقط چهار سال از عمرش گذشته بود، چهل روزه كتابت آموخت و از آموزگار بى‌نياز شد. مناقب و فضائل او در شمار نايد».

سيّد عبد الكريم بن طاوس، در ماه شوّال سال 693 ه. ق.- در حالى كه تنها، چهل و پنج سال و دو ماه و چند روز، از عمر شريفش مى‌گذشت- رخت به سراى جاودان كشيد و به ديدار پروردگارش شتافت.