باب چهاردهم در ذكر اخبارى كه از جمعى از بزرگان علما و فضلا در اين معنى منقول گرديده.

بدان كه چون مطلب از اختفاى دفن آن حضرت آن بود كه از دشمنان مخفى باشد، از اجانب و مخالفان كم كسى بر اين معنى اطّلاع يافت و اگر بعضى از ايشان دانستند باز به اخبار شيعيان و اهالى دانستند؛ لهذا اكثر علماى مخالفين اعتراف كرده‌اند در كتب خود به جهل؛ امّا نزديكان و مخصوصان اكثر مطّلع بودند؛ چنان كه منقول است به دو سند معتبر از هشام بن محمّد كه گفت ابو بكر بن عيّاش به من گفت كه از ابى حصين و اعمش و غير ايشان از علماى عامّه پرسيدم كه آيا كسى شما را خبر داد كه نماز بر حضرت امير المؤمنين (ع) كرده باشد يا در دفن آن حضرت حاضر شده باشد؟ گفتند: نه؛ و از پدرت محمّد بن سائب پرسيدم؛ گفت كه شب آن حضرت را بيرون بردند حضرت امام حسن و امام حسين- 8- و محمّد بن الحنفيّه و عبد اللَّه بن جعفر و چند كس از اهل بيت آن حضرت، و دفن كردند آن حضرت را مخفى در پشت كوفه. گفتم با پدرت كه چرا چنين كردند؟ پدرت گفت: از ترس آنكه مبادا خوارج و غير ايشان قبر آن حضرت را بشكافند و خواهند كه آن حضرت را بيرون آورند.

و در كتاب استيعاب مذكور است كه بعضى گفته‌اند كه حضرت امير المؤمنين (ع) در نجف حيره مدفون است و از حضرت امام محمد باقر (ع) منقول است كه قبر آن حضرت معلوم نيست كه در كجاست.

و ابن ابى الحديد در كتاب شرح نهج البلاغه قصّه نمكينى نقل كرده است از ابن غاليه كه او گفت كه من در مجلس اسماعيل كه رئيس حنابله بغداد بود و در علم فقه و اجماع و خلاف و منطق ماهر و شيرين كلام و خوش زبان بود، حاضر بودم و با او صحبت مى‌داشتم؛ شخصى از حنابله كه قرضى بر شخصى از اهل كوفه داشت، داخل شد و شكايت آن مرد كرد كه قرض مرا نمى‌دهد؛ و اتّفاق افتاد كه در زيارت غدير به كوفه حاضر شدم و در آن روز بر سر قبر حضرت امير المؤمنين (ع) جماعت بسيار حاضر