مى‌شوند به زيارت كه از عد و احصا بيرون است؛ ابن غاليه مى‌گويد كه در كوفه ديدم كه اسماعيل از آن حنبلى ديگر مى‌پرسيد كه قرض خود را از آن كوفى گرفتى و احوالها از او مى‌پرسيد و او جواب مى‌گفت؛ در اثناى مكالمه آن مرد گفت به اسماعيل كه اى شيخ! اگر ببينى در روز غدير چه فضيحت مى‌شود در سر قبر حضرت امير المؤمنين و چه لعنها و ناسزاها به صحابه مى‌گويند و چه دشنامها مى‌دهند بى‌واهمه و خوفى! اسماعيل گفت:

چه گناه دارند آنها؟ و اللَّه كه از براى ايشان باز نكرده است اين راه را و جرأت نداده است ايشان را مگر صاحب اين قبر. آن مرد پرسيد كه صاحب اين قبر كيست؟ گفت: علىّ بن ابى طالب. آن مرد گفت كه آن حضرت ايشان را جرأت بر اينها داده و تجويز اينها كرده است؟ اسماعيل گفت: بلى و اللَّه! آن مرد گفت كه اگر صاحب قبر بر حقّ است پس چرا ما آنها را دوست داريم و ابو بكر و عمر و عثمان را خليفه دانيم و اگر او بر باطل است چرا او را خليفه دانيم و دوست داريم؟ ما مى‌بايد يا با صاحب قبر دشمنى كنيم يا با آنها! ابن غاليه مى‌گويد كه چون اسماعيل اين سخن را شنيد بر جست و كفش پوشيد و تند روانه شد و خود را لعن كرد و گفت: لعنت خدا بر اسماعيل حرامزاده ولد الزّنا اگر جواب اين مسأله را داند!، و به اندرون خانه خود رفت. ما برخاستيم و بيرون آمديم.

مصنّف- عليه الرّحمة- مى‌گويد كه غرض از نقل اين حكايت اين بود كه اسماعيل كه رئيس حنابله است، معترف بود به اينكه قبر آن حضرت در آنجاست و انكار نكرد.

احمد بن اعثم كوفى- كه از مورّخان مشهور عامّه است- ذكر كرده است كه آن حضرت را در ميان شب در موضعى دفن كردند كه آن را غرى مى‌گويند.

و ابن الجوزى در كتاب منتظم روايت كرده است از ابو بكر بن عبد الباقى كه از ابى الغنائم شنيدم كه مى‌گفت در ميان اهل سنّه در كوفه محدّثى مثل من نيست و مى‌گفت در كوفه سيصد و سيزده نفر از اصحاب رسول 6 مدفون شدند كه قبر هيچ كس معلوم نيست مگر قبر على بن ابى طالب و حضرت امام محمّد باقر و امام جعفر صادق (ع) به زيارت آن حضرت آمدند و همين موضع را زيارت كردند و در آن وقت علامت قبرى نبود تا آنكه محمّد بن زيد صاحب خروج آمد و قبر را ظاهر كرد.