و مال خدا را دست به دست در چنگال ستمگران و متجاوزان قرار داد، از رحمت خدا دور باد همان گونه كه قوم ثمود از رحمت دور شدند. اينك عرض ما اين است كه ما امام و رهبرى جز تو نداريم، به سوى ما بيا، شايد خداوند به وسيله تو اجتماع ما را بر اساس حق به گرد هم آورد، نعمان بن بشير [حاكم كوفه‌][1] در قصر فرماندارى به سر مى‌برد، ما نزد او اجتماع نمى‌كنيم و در نماز جمعه و جماعت او شركت نمى‌نماييم، و همراه او براى نماز عيد حركت نمى‌كنيم، اگر خبر حركت تو به سوى ما برسد، ما نعمان را از كوفه اخراج مى‌كنيم تا به سوى شام برود، سلام و رحمت و بركات خدا بر تو اى پسر رسول خدا، و بر پدرت كه قبل از تو بود و حول و قوّتى جز از ناحيه عنايت خداى علىّ اعلى نيست.» آنگاه اين نامه را به محضر امام حسين 7 فرستادند.

نامه‌هاى بسيار تا دوازده هزار نامه‌

دو روز بعد از فرستادن نامه، جماعتى كه حامل صد و پنجاه نامه كه آن نامه‌ها هر كدام با امضاى يك نفر، دو نفر، سه نفر و چهار نفر بود، و همگى از امام حسين 7 تقاضاى تشريف فرمايى به كوفه را نموده بودند، به سوى مكّه رهسپار شدند، و نامه‌ها را به امام حسين 7 دادند.

امام 7 در عين حال از پاسخ دادن به نامه‌ها خوددارى مى‌كرد، تا

[1]. نعمان بن بشير، نسبت به ديگران، آدم متين و خوش نفسى بود، از اهالى مدينه بود، در شام سكونت نمود و قاضى دمشق شد، حاكم يمن، سپس كوفه و سپس حمص كرديد، پس از مرگ يزيد با عبد اللَّه بن زبير بيعت كرد، سرانجام به دست يكى از مخالفان عبد اللَّه بن زبير، در سال 65 كشته شد. وى همان كسى است كه سرپرستى اسيران را بر عهده گرفت كه از شام به مدينه ببرد، و با آنها خوشرفتارى نمود.( مترجم).