امام سجّاد 7 فرمود: «امّا مال تو را كه نمى‌خواهم و نزد خودت انباشته باشد، بلكه آنچه كه از ما گرفته شده آنها را مى‌خواهم، زيرا در ميان آنها لباس دست بافت حضرت فاطمه 3 دختر محمّد 6 و روسرى و گردنبند و پيراهن او قرار دارد.

يزيد امر كرد همه آنچه را گرفته بودند به امام سجّاد 7 بازگرداندند، به اضافه دويست دينار به امام سجّاد 7 داد، امام 7 آن دويست دينار را گرفت و بين نيازمندان و تهيدستان تقسيم نمود.

سپس دستور داد اسيران و بستگان حسين 7 را به وطنشان مدينه رسول 6 بازگردانند.

و در مورد سر مقدّس امام حسين 7 روايت شده كه به كربلا بازگردانده شد و در كنار پيكر مقدّس امام حسين 7 دفن گرديد، و عمل شيعه اماميّه نيز بر همين اساس است.[1] در اينجا امور گوناگونى وجود دارد كه براى حفظ اختصار در اين كتاب كه شرط كرده بوديم، ذكر آن امور را ترك نموديم.

اهل بيت : در كربلا

راوى مى‌گويد: هنگامى كه اهل بيت و بستگان امام حسين 7 از شام به سوى مدينه رهسپار شدند، در مسير راه به سرزمين عراق رسيدند، به راهنماى كاروان گفتند: ما را از راه كربلا حركت بده، (او آنها را از راه كربلا حركت داد) وقتى كه به قتلگاه رسيدند، جابر بن عبد اللّه‌

[1]. بنا بر اين هر سه پيشنهاد امام سجّاد( ع) برآورده شده است و مطابق بعضى روايات الحاق سر به بدن در كربلا، توسّط امام سجّاد( ع) انجام شد.( نفس المهموم، ص 262)( مترجم).