كوچه‌هاى كوفه بگردانند، مأموران اين فرمان را اجرا نمودند، در اينجا شايسته ميدانم نظر شما را به اشعارى كه يكى از خردمندان در سوگ يكى از شهيدان از فرزندان پيامبر 6 سروده است جلب كنم:

«سر پسر دختر پيامبر و وصىّ پيامبر 6 را به روى نيزه بالا مى‌برند تا تماشاگران تماشا كنند.

مسلمانان آن سر را بر بالاى نيزه مى‌نگرند و (صداها را) مى‌شنوند، و هيچ يك از آنها از آن جلوگيرى نمى‌كند، و اظهار درد و آه و ناله نمى‌نمايد.

كور گردد آن چشمى كه آن منظره را ديد، و كر باد هر گوشى كه مصيبت جانسوز تو را شنيد، و از تو دفاع نكرد.

اى حسين! با جانبازى خود، آن چشمهايى را كه در رابطه با تو در خواب بودند، بيدار كردى، و آن چشمهايى را كه در رابطه با تو نخوابيدند، به خواب فرستادى.

در همه جهان، هيچ باغى نبود مگر آنكه آرزو داشت كه مرقد منوّرت، و آرامگاه ابديت در آن قرار گيرد.»

شهادت قهرمانانه عبد اللَّه بن عفيف‌

سپس عبيد اللَّه بن زياد (در مسجد اعظم كوفه در ميان اجتماع مردم)