عمرو بن حريث كه در مجلس حاضر بود به ابن زياد گفت: «اين زنى بيش نيست، زن را نبايد به گفتارش مجازات كرد.» ابن زياد به زينب 3 گفت: «خداوند دل مرا با كشتن حسين گردنكش تو و افراد قانون شكن فاميلت، شفا بخشيد.» زينب 3 فرمود: «به جانم سوگند بزرگ فاميل مرا كشتى، و شاخه‌هاى مرا بريدى و ريشه مرا كندى، اگر شفاى دلت در اين است باشد.» ابن زياد گفت: «هذه سجّاعة، و لعمرى لقد كان ابوك شاعرا: اين زن با قافيه و آهنگ سخن مى‌گويد، سوگند به جانم پدرت نيز شاعر قافيه پرداز بود.» زينب 3 فرمود: «اى پسر زياد، زن را به قافيه پردازى چه كار؟ و من تعجّب مى‌كنم از كسى كه با قتل امامانش، دلش را شفا مى‌بخشد، و مى‌داند كه فرداى قيامت آنها از او انتقام مى‌گيرند.»

گفتگوى شديد امام سجّاد 7 با ابن زياد

سپس ابن زياد متوجّه امام سجّاد 7 شده و گفت: «اين كيست؟» يكى از حاضران گفت: على پسر حسين 7 است.

ابن زياد گفت: مگر خداوند على پسر حسين را نكشت؟

امام سجّاد 7 فرمود: من برادرى به نام على اكبر داشتم كه مردم او را كشتند؟

ابن زياد گفت: بلكه خدا او را كشت.

امام سجّاد 7 فرمود: «

اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِها

، خداوند ارواح را به هنگام مرگ، قبض مى‌كند.»[1]

[1]. سوره زمر، آيه 22.