635- چهبسا رنج ديدهاى
كه تهور و تحمل دارد و فرد دردمندى كه از ترس مرض خواب بر چشم ندارد.
636- هركس با دنيا دوست گردد، از رفاقت با وى بدگوئى مىكند. هم از
آسايش آن بهره مىبرد و هم از ناملايمات آن.
هركس كه شود چه ماه نو شهره دهر
پيوسته رود بىسروپا شهربهشهر
گاهى خورد از عيش و طرب جرعه مى
گاهى كشد از رنج و تعب كاسه زهر
صفاى دنيا همراه كدورت
است 637- اى كسى كه در دنيا آسايشى را كه زحمت نداشته باشد مىجوئى توجه
داشته باش كه چنين موضوعى وجود ندارد و بايد از پيروزى بر آن مأيوس گردى.
638- يقين داشته باش كه سراسر زندگى تو آزمايش است، با خوب و بد
(سلامتى و مرض)، آسايش و سختى امتحان مىشوى (تا خود را بشناسى).
دنيا كه محل أهل صورت باشد
در نقش صفاى او كدورت باشد
دردى است كه از شراب هستى مانده
پس ظلمت دنيا به ضرورت باشد
توضيح: خداى عزيز در
قرآن كريم مىگويد: «ما شما را به بد و خوب آزمايش مىكنيم»[1] سلامتى كه به نظر ما خوب
است، مال كه به فكر ما مهم است