استماع مردان بيگانه صداى زنان را و لطمه و خراش روى و كندن موى و امثال آن. و برين امور حمل مى‌شود آنچه وارد شده است در نهى از ندبه و نوحه سرايى و پيغمبر خداى- 6- فرموده است:

«انا برى‌ء ممّن حلق و صلق.»

: «من بيزارم از آنكه در مصيبتى موى بتراشد و فرياد بر آورد.»[1] و آن حضرت به صديقه طاهره- سلام الله عليها- فرمود: (هنگامى كه جعفر بن ابى طالب- 8- شهادت يافت)

«لا تدعين بويل و لا ثكل و لا حرب و ما قلت فيه فقد صدقت»

[2] «مخوان به واى و نه چون زنى كه فرزندش مرده باشد يا مالش را برده باشند و آنچه در باره‌اش گويى، راست باشد.» و از ابى مالك اشعرى است از پيغمبر خداى- 6-:

«النائحة اذا لم تتب تقام يوم القيامة و عليها سربال من قطران»

:[3] «زنان نوحه‌گر اگر بميرند و توبه نكرده باشند، روز قيامت برانگيخته مى‌شوند و بر آنها پيراهنى از قطران باشد.» و از ابى سعيد خدرى است و گفته است رسول خداى- 6- لعنت فرموده است بر زنان نوحه‌گر و آنان كه گوش به آواز آنها دهند.[4] و از آن حضرت- 6- است كه فرمود:

«ليس منّا من ضرب الخدود و شقّ الجيوب.»

[5]: «از ما نيستند آنان كه به رويهاى خود لطمه زنند و گريبانهاى خود را چاك دهند».

اين نهى محمول به نوحه‌گرى بر باطل است، چنان كه از روايات ظاهر مى‌شود و به اين روايت جمع مى‌شود بين اين روايات و بين اخبار سابقه.

و اما الخاتمه‌

مشتمل بر فوائد مهمه و مستحب است تعزيتدارى اهل و كسان متوفى استحبابى مؤكد، و لفظ تعزيه، تفعله‌

[1] صحيح مسلم 1: 100؛ سنن النسائى 3: 20 سنن ابن ماجه 1: 505؛ الجامع الصغير 1: 415.

[2] الفقيه 1: 176: لا تدعي بذل و لا ثكل و لا حرب.»

[3] خصال 226؛ مسند احمد 5: 342؛ صحيح مسلم 2: 644؛ سنن ابن ماجه 1: 504.

[4] مسند احمد 3: 65؛ سنن ابى داود 3: 194؛ الجامع الصغير 2: 408.

[5] سنن ابن ماجه 1: 504.