گفته از جمله: ابن مسكويه صاحب تاريخ حوادث اسلام در كتابى كه آن را «نديم الفريد» ناميده، مى‌گويد: بنى عباس نامه‌اى به مأمون نوشتند و از او خواستند به پسرش عباس به عنوان وليعهد بيعت نمايد و او را به خاطر اين كه على بن موسى الرضا 7 را وليعهد خود كرده بود، مورد ملامت و سرزنش قرار دادند و از او خواستند به نامه‌شان پاسخ بدهد.

مأمون در پاسخ آنها نوشت: «بسم اللَّه الرحمن الرحيم و الحمد للَّه ربّ العالمين و صلى اللَّه على محمد و آل محمد» (بر خلاف ميل مخالفين).

اما بعد، مأمون نامه و تدبير و نيّت شما را شناخت و از آنچه در قلب بزرگ و كوچكتان مى‌گذرد باخبر شد و پيداست كه شما به باطل ميل كرده و حق را از مواضع خود بر گردانده‌ايد كتاب خدا و هر آنچه كه پيامبر براى شما آورده، دور انداخته‌ايد، گويا شما مثل امتهاى گذشته‌ايد كه در اثر بلاى آسمانى و زمينى به هلاكت رسيدند أَ فَلا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلى‌ قُلُوبٍ أَقْفالُها آيا در قرآن تأمل نمى‌كنند يا بر دلهايشان قفلهائى است.

قسم به خدائى كه نسبت به مأمون از رگ گردن نزديكتر است، اگر نبود كه كسى بگويد مأمون جواب نداد به خاطر اين كه عاجز بود، از بس اخلاقتان بد است و فكر و عقلتان كم است، من به نامه شما پاسخ نمى‌دادم، پس حاضر بشنود و به غائب نيز برساند.

اما بعد خداوند حضرت محمد 6 را در آن هنگام كه از زمان پيامبران فاصله گرفته بود مبعوث كرد و قريش هم پيش خود و مال خود احدى را مساوى نمى‌ديدند و ظهورى در كسى به نظر نمى‌آوردند، پس پيغمبر ما امين ايشان بود و از جهت خانواده متوسط، از حيث مال كمترين آنها بود، نخستين كسى كه به او ايمان آورد خديجه دختر خويلد بود كه با مالش به پيامبر يارى داد سپس على امير مؤمنان 7 به او ايمان آورد در حالى كه هفت سال داشت و او يك لحظه به خدا شريك‌