قرار نداده و به بتى ستايش نكرده و دينارى ربا نخورده بود و با مردم جاهليت در جهالتشان همشكل نشده بود، در حالى كه عموهاى پيامبر يا مسلمان ضعيف و يا كافر معاند بودند، مگر حمزه كه از اسلام امتناع نمى‌كرد و اسلام نيز از او امتناعى نداشت، پس آنهم گذشت با دليل روشن از پروردگار خود از دنيا رفت.

اما ابو طالب پيامبر را تربيت و سرپرستى نمود و پيوسته مدافع او و مانع دشمنش بود، پس چون خداوند ابو طالب را قبض روح كرد تمام قريش به كشتن او همدست شدند او به سوى كسانى كه قرآن در باره آنها فرموده: «آنان كه پيش از مهاجرين، مدينه را خانه ايمان گردانيدند و مهاجرين را كه به سوى آنها آمدند دوست مى‌دارند و در دل خود هيچ حاجتى (حسد و بخلى) نسبت به آنها نمى‌يابند و هر چند به چيزى نيازمند باشند باز مهاجرين را در آن چيز بر خويشتن مقدم مى‌دارند و هر كس را از حرص و بخل دنيا نگاهدارند آنان به حقيقت رستگارانند هجرت كرد»[1] هيچ كس از مهاجرين مثل على 7 از پيامبر دفاع نكرد آرى او بود جان پيامبر را بر جان خود مقدم داشت و در ليلة المبيت در جايگاه او خوابيد، سپس پيوسته نگاهدارنده اطراف مرزها و پائين آورنده قهرمانان عرب بود او هرگز از دشمنى كه مقابل او بود رو برنگرداند و به لشكر بسيار قوى پشت نكرد او بر همه تسلط داشت و كسى بر او تسلط نداشت و در پايدارى بر مشركين از همه سخت‌تر بود و بزرگترين مردم از لحاظ جهاد در راه خدا بود و داناترين آنها در دين خدا بود و قرآن را بيش از همه قرائت مى‌كرد و به حلال و حرام از همه آشناتر بود او صاحب ولايت در حديث غدير خم بود و صاحب حديث پيامبر كه فرمود:

«انت منّى بمنزلة هارون من موسى الّا انّه لا نبىّ بعدى»

و صاحب روز طائف بود.

او محبوبترين خلق به خداى تعالى و رسول خدا بود او صاحب درب به مسجد بود آنجا كه براى او گشوده شد و ديگر دربهاى مسجد بسته شد او صاحب پرچم اسلام در روز خيبر بود او در مبارزه همتاى عمرو بن عبد ود (قهرمان معروف‌

[1] سوره حشر، آيه 9.