شأن او را پائين مى‌آورند كه او را در رديف كسانى قرار مى‌دهند كه هيچ نوع برابرى با او ندارند و نسبتى ميان آنها نيست، از آن جهت خداوند چنان پوششى از نور خود بر او پوشاند كه به وسيله او بر خلايق اتمام حجت شود و بر منافق و يا تفرقه انداز عذرى باقى نماند و براى بعضى از شعراء در اين معنى ابياتى است و آن اين است:

(هلاكت باد براى ناصبيان خلق، پى در پى به ضلالت افتادند و بلكه حيران ماندند كه چه بگويند على 7 را به ابو بكر قياس كردند، كور باد چشمشان از اين گفته كه به زبان آوردند، چه قدر فرق است بين كسى كه در هدايت على شك كند و بين كسى كه بگويد على خدا است؟!!) اگر ما بخواهيم همه آنچه را كه اهل بيت و شيعيان آنان در باره خلافت على 7 روايت كرده‌اند ذكر كنيم به چند جلد كتاب نياز دارد و اوقات به خاطر آن تنگ خواهد بود و ليكن چه جاى تعجب است از قومى كه در جاهليت بين بت و چوب و سنگ فرق نمى‌گذاشتند بلكه بت‌هاى خود را از خداوند بالاتر مى‌دانستند، و همچنين به فرق على 7 با ابو بكر و عمر و عثمان جاهل باشند يا اين كه آن نوع افراد را از على 7 بالاتر بدانند و اين به خاطر اين است كه عقلهاى آنها مريض است و هيچ بعيد نيست كه آنها را در مهلكه زشت قرار دهد.

كسى كه دهن تلخ دارد، مريض است و در اثر همين بيمارى آب زلال را تلخ مى‌بيند.

اينك در اين باره بعضى از روايات رجال مذاهب چهارگانه را ذكر مى‌كنيم غير آنچه قبلا گذشت.