مأمون در پايان اين مناظره كه به همه علماى عامه غالب شد، رو به قبله ايستاد و دستهاى خود را بلند كرد و گفت:

بار خدايا من آنان را راهنمائى كردم، بار خدايا من آنچه بر عهده‌ام بود، از گردن خود خارج ساختم بار خدايا من ايشان را از روى شك و ريب دعوت نكردم، بار خدايا من به سبب مقدم داشتن على 7 بر همه مردم پس از پيغمبر به فرمان خود پيغمبر به تو تقرب مى‌جويم و اين دين من است.

در پايان چهل تن از علماى بزرگ اهل تسنن كه در مناظره شركت داشتند در حضور مأمون بر منصوص بودن وصايت و خلافت على 7 اعتراف كردند[1].

مأمون در اين باره اشعار زيادى دارد كه نقل بعضى از آنها در اين كتاب از آنچه «صولى» در كتاب «الاوراق» ذكر كرده است، خواهد آمد از آن جمله دو بيت زير است:

(بر شكر نعمت وصى پيامبر على ابا الحسن ملامت و سرزنش مى‌شوم و اين راستى نزد من از شگفتيهاى اين زمان است و جانشين بهترين خلق و نخستين شخصى كه به پيامبر در آشكار و نهان كمك نمود). اما مناظرات آل ابى طالب و علماى شيعه آنها در مجالس پادشاهان و وزيران و گفتگوهاى آنها در رابطه با تصريح پيامبرشان بر خلافت على بن ابى طالب 7 موضوعى است كه انسان نمى‌تواند آن را به تفصيل در اينجا ذكر كند و تنها اشاره مختصر به آنها كفايت مى‌كند.

[1] العقد الفريد، ج 3، ص 35 چاپ مصر، 1916 م.