رسيد، علما از پاسخ خوددارى كردند رضى الدين على بن طاوس كه مردى محترم و مقدم بر ايشان بود در آن مجلس حضور داشت و چون خوددارى ايشان را از دادن فتوا مشاهده كرد قلم برگرفت و رأى خود را مبنى بر برترى سلطان كافر عادل بر سلطان مسلمان ستمكار نوشت، سپس ديگران رأى خود را در اين‌باره نوشتند[1].

بدين ترتيب عملا فتوى دادند كه «هلاكو خان مغول» بر «مستعصم باللّه» مسلمان فضيلت دارد.

ابن طاوس صبح روز دوشنبه پنجم ذيقعده سال 664 هجرى‌[2] ظاهرا در بغداد درگذشت و بنا به نوشته حوادث جامعه جنازه او را پيش از دفن به نجف اشرف انتقال دادند[3] ناگفته نماند كه قبلا كفن خود را تهيه كرده و در حج بيت اللّه لباس احرام خود نموده بود و آن را در كعبه معظّمه و روضات مطهره حضرت رسالت صلى اللّه عليه و اله و سلم و ائمه بقيع و عراق متبرك و همه روزه به آن مى‌نگريست و آن را وسيله شفاعت آن بزرگواران قرار داده بود[4]. و فرموده كه چون مستحب است انسان در ايام حيات خويش بر كفن خود نظر افكند من نيز كفن خود را بيرون مى‌آورم و بر آن نظر مى‌افكنم و باز فرموده كه در اخبار ديدم كه جناب محمد بن عثمان بن سعيد عمرى (رض) و پدرش از سفراى مولاى ما حضرت صاحب الزمان بودند، قبر خود را در ايام حيات خود مهيا كرده بودند، من نيز محل قبر خود را معين كردم و گفتم كسى آن را براى من‌

[1] امين، سيد محسن، اعيان الشيعة، ج 8، ص 360، المدرسة المستنصرية ص 107، ترجمه تاريخ فخرى، ص 19.

[2] مجلسى، بحار، ج 107 ص 44- كشف المحجة، مقدمه شيخ آقا بزرگ تهرانى، ب خوانسارى، روضات الجنات، ج 4، ص 338.

[3] مدرس، ريحانة الأدب، ج 8، ص 79.

[4] قمى، شيخ عباس، فوائد الرضويه، ص 237- مدرس، ريحانة الأدب، ج 8، ص 79.