حفر كند و قبر خود را در جوار جدم و مولايم على بن ابيطالب 7 قرار دادم در حالى‌كه ميهمان و پناهنده و وارد بر آن حضرت هستم به اين اميد كه مانند ديگران مورد لطف و عنايتش قرار بگيرم و آن قبر را در پائين پاى والدين خود قرار دادم تا اين كه خداوند مرا به خفض جناح از براى ايشان امر فرموده و مرا به احسان و نيكى به ايشان توصيه كرده است پس خواستم مادامى كه در قبرم، سرم در زير پاهاى ايشان باشد[1].

و همچنين سيد ابن طاوس در كتاب «فلاح المسائل» نوشته است كه جدم ورّام بن ابى فراس (قدس روحه) از كسانى بوده كه اقتداء به فعل او مى‌شود، وصيت كرد كه بعد از وفات او نگين عقيق كه بر آن اسامى ائمه اطهار نقش شده باشد، بر دهان او بگذارند من نيز نقش كردم بر نگين عقيق كه: «اللّه ربّى و محمّد نبيّى و علىّ امامى» يك يك امامان را تا به آخر نام بردم كه همه ائمه و وسيله من هستند و وصيت كردم كه آن را بعد از وفات من در دهانم بگذارند تا جواب آن دو ملك به هنگام سؤال در قبر شود انشاء اللّه تعالى‌[2].

و شايد كه ورام بن ابى فراس در اين‌باره به حديث به خصوصى برخورد كرده باشد، و ظاهرا اين اشاره است به آنچه كه از پيامبر اكرم صلى اللّه عليه و اله و سلم روايت شده كه پيامبر صلى اللّه عليه و اله و سلم فرمود: اى على خاتم عقيق به دست كن زيرا آن نخستين كوهى است كه براى خدا به وحدانيت و براى من به رسالت و براى تو و براى ائمه از اولاد تو به امامت و ولايت اقرار كرده است‌[3].

مرحوم محدث قمى مى‌گويد: به مقتضاى اين كلمات بايد قبر آن بزرگوار در نجف اشرف باشد و اگر در بغداد فوت شده باشد بنابر آنچه ظاهر مى‌شود از

[1] قمى، شيخ عباس، فوائد الرضوية، ص 337.

[2] قمى، فوائد الرضوية، ص 337.

[3] تنكابنى، قصص العلماء، ص 419 بنقل از كتاب زهر الربيع بحرانى.