به جانم قسم به قدرى به خاطر وجود احمد (محمد) در وجد و سرورم كه وجد و سرور را به زحمت انداخته‌ام زيرا او را به قدرى دوست مى‌دارم مانند دوستى كه دوست خود را بغل كرده باشد و جان خود را نثار او كنم و حمايت از او بنمايم و با تمام وجود دفاع از او كنم و خداوند او را پاينده بدارد كه زينت اهل دنياست و نقمت دشمنان و جمال هر گوى و محفل است و آفريدگار جهان او را با توقيعات خود تأييد و يارى نمود و ظاهر كرد دين حقى را كه باطل در آن راه نداشت.

از ديگر قصايد مهم آن حضرت كه دلالت بر ايمان او دارد قصيده ميمية او است از جمله ابيات آن قصيده اين چند بيت است:

اميدوارند كه ما بر ضد دين اسلام قيام نموده و شمشير بكشيم و محمد 6 را بكشيم و دين را نسخ كنيم و خود را در ركاب او به خون آلوده نكنيم دروغ مى‌گوئيد به خداى كعبه ما از محمد 6 دست بردار نيستيم تا حطيم و زمزم پر از قطعات اجساد كشتگان گردد ... و ظلم بر پيغمبرى كه برانگيخته شده به منظور هدايت و كتابى كه از طرف خالق عرش نازل گرديده، غلط است.

اشخاص شريف و فهميده بدانند كه محمد بسان موسى و مسيح پيامبر است، همان نور آسمانى را كه آن دو نفر در اختيار داشتند، او نيز دارد و تمام پيامبران به فرمان خداوند، مردم را راهنمائى و از گناه باز مى‌دارند.

[1] شرح نهج البلاغه، ابن الحديد، ج 14، ص 71.