در قسمتى از اشعار معروف به «لامية» مى‌فرمايد:

پناه مى‌برم به خالق مردم از گروهى كه به بدى بر ما طعن مى‌زنند و يا ما را نسبت به باطل مى‌دهند و از شر كسانى كه غيبت ما را مى‌كنند و از شر كسانى كه امورى را بدين نسبت مى‌دهند و حال آنكه دين شامل آنها نيست، به خالق كعبه دروغ گفتيد شما كه نسبت داديد به من تبرى از محمد 6 و يا بر ضد او جنگى بر پا و شمشيرى كشيده باشم. قطعا از او يارى و دفاع مى‌كنم تا جان خود را نثار او كنم به طورى كه زن و فرزند خود را فراموش كرده باشم.

روسفيدى كه مردم به بركت روى او طلب باران مى‌كنند، و او فريادرس يتيمان و پناه بيوه‌زنان است. او بى‌چاره‌گان بنى هاشم را پناه است و آنان را از هر گونه نعمت بى‌نياز مى‌نمايد.

[1] اين قصيده طولانى است ابن هشام در سيره ج 1، ص 286- 298 از آن 94 بيت ذكر كرده و گفته است آنچه از اين قصيده به نظر من صحيح است همان 94 بيت است.

ابن كثير در تاريخ خود ج 3، ص 53- 57 از آن 92 بيت ذكر نموده ولى« ابو هفان عبدى» در ديوان ابو طالب ص 3- 12 تمام قصيده را كه 111 بيت است، نقل كرده است.