از آن ضلالت و گمراهى عايشه و پيروان او در رفتن به بصره معلوم مى‌شود آنجا كه پيامبر 6 فرمود:

«لن يفلح قوم ولّوا امرهم امرأة»

: هرگز رستگار نمى‌شود قومى كه حكومتشان را به دست زن بسپارد.

با وجود اين كه حميدى در كتاب «الجمع بين الصحيحين» باز از مسند عبد اللَّه بن عباس روايت كرده كه از عمر بن خطاب سؤال كرد و گفت: كسيتند آن دو زن از زنان پيامبر كه قرآن در باره آنها فرمود: «إِنْ تَتُوبا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُما»[1] اينك اگر هر دو زن به درگاه خدا توبه كنيد كه البته دلهاى شما (خلاف رضاى پيغمبر 6) ميل كرده است.

عمر گفت: «هما عايشه و حفصة»[2] آن دو عبارتند از: عايشه و حفصه.

اين متابعت آنها از عايشه و خودداريشان از يارى فاطمه 3 از چيزهائى است كه صاحبان عقل را به تعجب وامى‌دارد و دلالت مى‌كند بر اين كه آنان كه از بنى هاشم عدول كردند، در منتهاى ضلالت و گمراهى بودند.

در رابطه با تصديق عايشه و عداوتشان نسبت به فاطمه، اين كه، حميدى و ديگران در «الجمع بين الصحيحين» روايت كرده‌اند كه پيامبر 6 چون به مدينه هجرت كرد موقتا در بعضى از خانه‌هاى اهل مدينه سكنى گزيد و قرض كرد تا محل انبارى خرما را كه به دو يتيم به نام سهل و سهيل تعلق داشت، خريدارى نمايد كه سرانجام آنجا را به پيامبر هبه كردند. روايت شده است كه پيامبر آنجا را خريد و در آن مكان مسجد ساخت و اطاقهائى هم براى سكونت خانواده و زنانش بنا نمود و چون تمام شد به آنجا انتقال يافت.

باز حميدى در حديث صد و سى و چهارم از مسند انس بن مالك در موضع مسجد به خصوص روايت كرده است و در روايت ديگرى هم گفته: پيامبر چون خواست مكان مسجد را از قوم بنى النجار بخرد آنجا را به پيامبر 6 هبه كردند و در

[1] سوره تحريم، آيه 4.

[2] بخارى، صحيح، ج 6، ص 70- 71.