فخر رازى در تفسير كبير خود در ذيل آيه (يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ‌ ..) سوره مائده مى‌گويد: دهم- يعنى وجه دهم از وجوهى كه مفسرين در شأن نزول آيه ذكر كرده‌اند- اين است كه در فضيلت على بن ابى طالب نازل شد و همين كه نازل شد رسول خدا 6 دست او را گرفت و فرمود: هر كه من مولاى او بودم على مولاى اوست بار الها دوستى كن با كسى كه با او دوستى كند و دشمنى كن با كسى كه با او دشمنى كند، و بعد از آن عمر چون على را ديد گفت: «هنيئا لك يا بن ابى طالب اصبحت مولاى و مولى كلّ مؤمن و مؤمنة»: (گوارا باد برايت اى پسر ابو طالب كه مولاى من و مولاى هر مؤمن و مؤمنه شدى) فخر رازى سپس مى‌گويد:

اين قول از ابن عباس و براء بن عازب و محمد بن على 7 است‌[1].

باز «ثعلبى» در تفسير خود ضمن اخبار غدير در ذيل آيه: (يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ‌ ....) به سند خود روايت كرده كه گفت: «قال ابو جعفر محمد بن على 7 معناه:

بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ‌ في فضل على بن ابى طالب 7.

ابو جعفر محمد بن على 7 فرمود كه: معنى آيه اين است:

«بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ‌ في فضائل على بن ابى طالب»

: يعنى آنچه در باره فضائل على 7 به تو نازل شده است به مردم برسان.

و در روايت ديگر آمده است كه معنى آيه اين است كه:

«بلّغ ما انزل في علىّ‌

7 يعنى آنچه در باره على 7 به تو نازل شده است، به مردم برسان‌[2].

خلاصه، دانشمندانى كه به اين احاديث در كتب خود تصريح كرده‌اند، عده كثيرى هستند كه به عنوان نمونه از جمعى از آنها نام مى‌بريم:

حافظ ابو نعيم اصفهانى در كتاب «ما نزل من القرآن في علىّ»[3].

[1] فخر رازى، تفسير كبير، ج 3، ص 636.

[2] تفسير ثعلبى، بنا به نقل الغدير، ج 1، ص 217.

[3] به نقل از خصائص، ص 29.