و در هر معركه شمشيرهاى ما با سرهاى دشمن پرواز مى‌كرد.

و در بين آنكه نشسته بوديم جبرئيل در خانه‌هاى ما با فرايض و احكام خداوند، نازل مى‌شد پس ما بوديم اول كسى كه حلال او را حلال و حرام او را حرام كرديم.

مائيم برگزيدگان از تمام خلق خدا و پيشواى آنها و پيشواى هر امامى.

روندگانيم به درياهاى ناگوار به عهده‌گيرانيم پيشامدهاى روزگار را.

ما منع مى‌كنيم هر كه را كه بخواهيم منع كنيم و هر كه را بخواهيم، بخشش و احسان مى‌كنيم.

پس گفتند: اى ابو الحسن، چيزى باقى نگذاشتى مگر اين كه جامع آن را بيان نمودى‌[1].

حاكم نيشابورى كه از موثقين مذاهب چهارگانه است در تاريخ نيشابور در شرح حال هارون الرشيد به سندى كه به «ميمون هاشمى» رسانده، نقل كرده كه گفت: روزى نزد رشيد بودم كه صحبت از «آل ابو طالب» به ميان آمد. هارون گفت:

شنيده‌ام كه مردم چنين مى‌پندارند كه من نسبت به على 7 و فرزندان وى كينه مى‌ورزم، به خدا سوگند كه اين طور نيست كه آنها گمان مى‌كنند، خدا مى‌داند كه من چه قدر على 7 و حسن و حسين 8 را دوست مى‌دارم و فضل و كمال آنها را مى‌شناسم و لكن ما انتقام خون آنان را طلب كرديم، تا اين كه خداوند حكومت و ولايت را به ما رساند، ما آنها را به خود نزديك ساختيم، ولى آنها نسبت به ما رشگ بردند و آنچه در دست ما بود آن را از ما طلب كردند و فساد را در زمين گسترش دادند.

آنگاه هارون گفت:

مرا پدرم از جدش عبد اللَّه بن عباس روايت كرد كه گفت: روزى در خدمت رسول خدا 6 بوديم كه فاطمه 3 گريه‌كنان وارد شد پيامبر به او فرمود:

[1] طرائف، ص 89.