كرده است‌[1].

باز احمد بن حنبل در مسند خود از «ابى رافع» از پدرش از جدش روايت كرده كه گفت: بعد از آنكه على بن ابى طالب روز احد پرچمداران مشركين را كشت، جبرئيل گفت:

«يا رسول اللَّه انّ هذه لهي المواساة»

اى رسول خدا اين است مواساة رسول خدا فرمود:

«انّه منّى و انا منه»

او از من است و من از اويم. جبرئيل گفت:

و من هم از شما دو تا هستم‌[2] آن را به سند ديگر نيز نقل كرده است.

طبق نقل تاريخ طبرى: راوى مى‌گويد: پس همه شنيدند كه گوينده‌اى مى‌گفت:

«لا سيف الّا ذو الفقار و لا فتى الّا علىّ»

[3].

باز احمد بن حنبل در مسند خود از «عبد اللَّه بن بريدة» از پدرش روايت كرده كه گفت: رسول خدا 6 دو گروه را به طرف يمن گسيل داشت، در يكى على بن ابى طالب سر كرده آنان بود و در ديگرى خالد بن وليد. فرمود: اگر بهم برخورديد على امير هر دو گروه باشد و اگر به هم برنخورديد، هر يك امير لشكر خود باشد. بريدة مى‌گويد: به قبيله بنى زيد از اهل يمن برخورديم و با آنان جنگيديم، و خداوند مسلمانان را پيروزى داد، پس عده‌اى را بعد از قتال اسير كرديم على 7 زنى از اسرا را براى خود انتخاب كرد.

بريدة مى‌گويد: خالد بن وليد جريان را به رسول خدا 6 نوشت و توسط من به سوى رسول خدا فرستاد، من وقتى به آن حضرت رسيدم و نامه را دادم، ديدم كه بعد از خواندن آن آثار غضب در چهره‌اش نمودار شد، عرض كردم يا رسول اللَّه من در پناه توأم، شما مرا به جنگ فرستاده‌ايد و دستور فرموديد از امير خودم اطاعت كنم، من هم از او اطاعت كرده نامه‌اش را به شما رساندم، رسول خدا فرمود: زنهار هيچ وقت از على 7 بدگوئى مكن و بدان كه‌

«فانّه منّى و انا منه و هو وليّكم‌

[1] المناقب ص 222 با ده سند روايت كرده است.

[2] ذخائر العقبى، ص 68.

[3] تاريخ طبرى، ج 3، ص 17.