در مجمع خود[1] آن را روايت كرده و گفته است كه رجال آن صحيح است.

متقى هندى در «كنز العمال» مى‌گويد: از جابر روايت شده كه گفت: از على 7 شنيدم اين اشعار را مى‌خواند و رسول خدا مى‌شنيد:

[2] يعنى: من برادر مصطفى هستم و در نسب من كسى شك ندارد، با او تربيت يافتم، و دو سبطش فرزندان منند، جدّ من و جد رسول خدا 6 يك نفر است و فاطمه همسر من است و اين سخنى بيهوده نيست، من او را در روزگارى تصديق كردم كه تمامى مردم در ظلمت ضلالت و شرك پليد بودند، پس از در شكر، حمد خداى را مى‌گويم، خدائى كه شريك ندارد و به بندگان خود احسان‌كننده و باقى و بدون سرانجام است.

محب طبرى در كتاب «ذخائر العقبى» از انس بن مالك روايت كرده است كه گفت: رسول خدا 6 بالاى منبر رفت و مطالب بسيارى گفت، سپس فرمود:

على بن ابى طالب كجا است؟ پس على از جا برخاست، عرض كرد: اينجا هستم يا رسول اللَّه رسول خدا او را به سينه خود چسبانيد و ميانه دو چشم او را بوسيد و با بلند ترين صدايش فرمود: اى گروه مسلمانان اين برادر من و پسر عم من و داماد من است اين گوشت و خون من و موى من است، اين پدر دو سبط من حسن و حسين است كه سيد جوانان اهل بهشتند[3].

[1] مجمع، ج 9، ص 134.

[2] كنز العمال، ج 6، ص 395.

[3] ذخائر العقبى، ص 92.