از على 7 بعد از كشتن عمرو بن عبد ودّ پرسيد: يا على در آن هنگام در خود را چگونه يافتى؟ عرض كرد در آن لحظه آن قدر قوى بود كه اگر تمامى اهل مدينه مى‌خواستند با من بجنگند، مى‌توانستم با آنان بجنگم.

سيوطى در در المنثور در تفسير سوره احزاب ذيل آيه: وَ رَدَّ اللَّهُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِغَيْظِهِمْ لَمْ يَنالُوا خَيْراً وَ كَفَى اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ الْقِتالَ‌: (خدا كفار را با دلى پر از غيظ و با دستى خالى از فائده برگردانيد و خدا زحمت قتال را از مؤمنين كفايت كرد).

از ابن حاتم و ابن مردويه و ابن عساكر همگى از ابن مسعود روايت كرده‌اند كه وى اين آيه را اين طور قرائت مى‌كرد: «وَ كَفَى اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ الْقِتالَ‌ بعلىّ بن- ابى طالب» و اين معنا را ذهبى نيز در «ميزان الاعتدال» از ابن مسعود نقل كرده است‌[1].

البته معنايش اين نيست كه كلمه «بعلى بن ابى طالب» هم جزء قرآن بود و حذف شده، بلكه منظور ابن مسعود اين بود كه مردم فراموش نكنند كه اين آيه در باره على 7 نازل شده است.

يكى از امتيازات ويژه على (ع)

از جمله رواياتى كه در باره خصايص على 7 نقل شده، روايتى است كه احمد بن حنبل در مسند خود از چند طريق از جمله از «زيد بن ارقم» روايت كرده است كه گفت: درهاى خانه عده‌اى از اصحاب رسول خدا 6 به داخل مسجد باز مى‌شد، پيامبر 6 روزى دستور داد اصحاب درهاى خانه خود را كه به مسجد گشوده مى‌شد، ببندند، مگر در خانه على، مردم به حرف در آمدند، پيامبر برخاست حمد و ثناى الهى گفت. سپس فرمود: من مأموريت پيدا كردم جز در خانه على ديگر درها را ببندم، بعضى از شما حرفهائى زده‌ايد، به خدا سوگند من در بستن و گشودن در خانه‌ها دخالتى از پيش خود ندارم، مأموريتى دارم كه بايد

[1] ميزان الاعتدال، ج 2، ص 17، روايت اخير در اين قسمت از اضافات مترجم است.