اسم الکتاب : الطرائف ت داود إلهامی المؤلف : سید بن طاووس الجزء : 1 صفحة : 147
محمد بن
كعب قرطبى نقل كرده است مىگويد: اين آيه در باره على 7 و عباس و شيبة
بن طلحه نازل شد و داستان از اين قرار بود كه روزى اين سه تن با يك ديگر تفاخر
مىكردند شيبه مىگفت: من تعميركننده مسجد الحرام و كليد دار خانه خدا هستم. عباس
مىگفت: من صاحب منصب سقائى حاجيانم.
على 7 مىگفت: من نمىدانم شما
چه مىگوئيد من قبل از همه به سوى قبله به نماز ايستادم و من صاحب جهاد در راه خدا
هستم، در همين رابطه بود كه آيه: أَ جَعَلْتُمْ سِقايَةَ الْحاجِّ وَ عِمارَةَ الْمَسْجِدِ
الْحَرامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ جاهَدَ فِي سَبِيلِ
اللَّهِ لا يَسْتَوُونَ عِنْدَ اللَّهِ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ
الظَّالِمِينَ.
(آيا سيراب كردن حجاج و آباد ساختن مسجد
الحرام را همانند (عمل) كسى قرار داديد كه ايمان به خدا و روز قيامت آورده و در
راه او جهاد كرده است (اين هر دو) هرگز نزد خدا مساوى نيستند، و خداوند گروه
ظالمان را هدايت نمىكند آنها كه ايمان آوردند و هجرت كردند و با اموال و
جانهايشان در راه خدا جهاد نمودند، مقامشان نزد خدا برتر است و آنها به موهبت عظيم
رسيدهاند، ايشان آرى تنها ايشان رستگارنند)[1].
همين روايت را ثعلبى در تفسير اين آيه از
حسن، شعبى و محمد ابن كعب قرضى روايت كرده است و همچنين فقيه شافعى ابن مغازلى
همين روايت را از اسماعيل بن عامر و عبد اللَّه بن عبيده بريدى نقل كرده است[2].
دانشمند معروف اهل تسنن حاكم ابو القاسم
حسكانى از «بريده» نقل مىكند كه «شيبه» و «عباس» هر كدام بر ديگرى افتخار
مىكردند در اين باره مشغول به سخن بودند كه على 7 از كنار آنها گذشت
و پرسيد به چه چيز افتخار مىكنيد؟ «عباس» گفت: امتيازى به من داده شده كه احدى
ندارد و آن مسأله آب دادن به حجاج خانه خدا است.