محمد بن كعب قرطبى نقل كرده است مى‌گويد: اين آيه در باره على 7 و عباس و شيبة بن طلحه نازل شد و داستان از اين قرار بود كه روزى اين سه تن با يك ديگر تفاخر مى‌كردند شيبه مى‌گفت: من تعميركننده مسجد الحرام و كليد دار خانه خدا هستم. عباس مى‌گفت: من صاحب منصب سقائى حاجيانم.

على 7 مى‌گفت: من نمى‌دانم شما چه مى‌گوئيد من قبل از همه به سوى قبله به نماز ايستادم و من صاحب جهاد در راه خدا هستم، در همين رابطه بود كه آيه: أَ جَعَلْتُمْ سِقايَةَ الْحاجِّ وَ عِمارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ جاهَدَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ لا يَسْتَوُونَ عِنْدَ اللَّهِ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ‌.

(آيا سيراب كردن حجاج و آباد ساختن مسجد الحرام را همانند (عمل) كسى قرار داديد كه ايمان به خدا و روز قيامت آورده و در راه او جهاد كرده است (اين هر دو) هرگز نزد خدا مساوى نيستند، و خداوند گروه ظالمان را هدايت نمى‌كند آنها كه ايمان آوردند و هجرت كردند و با اموال و جانهايشان در راه خدا جهاد نمودند، مقامشان نزد خدا برتر است و آنها به موهبت عظيم رسيده‌اند، ايشان آرى تنها ايشان رستگارنند)[1].

همين روايت را ثعلبى در تفسير اين آيه از حسن، شعبى و محمد ابن كعب قرضى روايت كرده است و همچنين فقيه شافعى ابن مغازلى همين روايت را از اسماعيل بن عامر و عبد اللَّه بن عبيده بريدى نقل كرده است‌[2].

دانشمند معروف اهل تسنن حاكم ابو القاسم حسكانى از «بريده» نقل مى‌كند كه «شيبه» و «عباس» هر كدام بر ديگرى افتخار مى‌كردند در اين باره مشغول به سخن بودند كه على 7 از كنار آنها گذشت و پرسيد به چه چيز افتخار مى‌كنيد؟ «عباس» گفت: امتيازى به من داده شده كه احدى ندارد و آن مسأله آب دادن به حجاج خانه خدا است.

[1] سوره توبه، آيه 20- 19.

[2] المناقب، ص 322- 321.