«شيبه» گفت: من تعميركننده مسجد الحرام (و كليد دار خانه كعبه) هستم.

على 7 فرمود: با اين كه از شما حيا مى‌كنم، بايد بگويم كه با اين سنّ كم افتخارى دارم كه شما نداريد، آنها پرسيدند كدام افتخار؟! فرمود: من با شمشير جهاد كردم، تا شما ايمان به خدا و پيامبر 6 آورديد.

عباس خشمناك برخاست و دامن كشان به سراغ پيامبر 6 آمد (و به عنوان شكايت) گفت: آيا نمى‌بينى على چگونه با من سخن مى‌گويد؟! پيامبر فرمود: على را صدا كنيد، هنگامى كه او به خدمت پيامبر 6 آمد فرمود: چرا اين گونه با عمويت (عباس) سخن گفتى؟

على 7 عرض كرد اى رسول خدا اگر من او را ناراحت ساختم، با بيان حقيقتى بوده است، در برابر گفتار حق، هر كس مى‌خواهد ناراحت شود، و هر كس مى‌خواهد خشنود! جبرئيل نازل شد و گفت: اى محمد! پروردگار به تو سلام مى‌فرستد و مى‌گويد اين آيات را بر آنها بخوان‌ أَ جَعَلْتُمْ سِقايَةَ الْحاجِّ ...[1].

همين روايت به همين مضمون، يا با كمى تفاوت در كتابهاى فراوانى از اهل سنت نقل شده، مانند تفسير طبرى و ثعلبى و اسباب النزول واحدى، تفسير خازن بغدادى، معالم التنزيل، علامه بغوى، جامع الأصول ابن اثير و تفسير فخر رازى و كتاب‌هاى ديگر[2].

اين روايت را فخر رازى در تفسير سوره تكاثر نيز نقل كرده و گفته عقل دلالت مى‌كند، بر اين كه تكاثر و تفاخر همه جا زشت و مذموم نيست، زيرا اگر تفاخر در سعادتهاى حقيقى باشد عقل آن را مى‌پسندد و ناپسندش نمى‌بيند و از جمله‌

[1] تفسير مجمع البيان ذيل آيات مورد بحث.

[2] براى توضيح بيشتر در باره اين حديث به كتاب« احقاق الحق» ج 3، ص 127- 122 مراجعه فرمائيد.