منظور از «أَبْناءَنا» حسن و حسين و «نِساءَنا» فاطمه و از «أَنْفُسَنا» تنها على 7 بوده است‌[1].

ابن حجر هيثمى در كتاب «الصواعق المحرقه» مى‌گويد: دارقطنى روايت كرده كه على 7 در روز شورى عليه كسانى كه در آنجا جمع شده بودند، حاضر شد و فرمود: شما را به خدا سوگند مى‌دهم آيا در شما كسى هست كه از من به رسول خدا 6 نزديكتر باشد؟ و آيا كسى هست كه خداى عز و جل او را نفس رسول خدا 6 و فرزندان او را فرزندان رسول خدا 6 و همسر او را زنان رسول خدا 6 خوانده باشد، همه اقرار كردند كه شهد اللَّه، نه ...[2].

شأن نزول آيه: إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ‌ ..: از جمله رواياتى كه در خصايص على 7 وارد شده، روايتى است كه ثعلبى در تفسير آيه: إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ‌ ..[3]. روايت كرده و گفت: سدى و عتبة بن ابى الحكيم و غالب بن عبد اللَّه، گفتند: از اين آيه منحصرا على بن ابى طالب 7 اراده شده است زيرا از كنار او سائلى عبور كرد و او در مسجد در حال ركوع بود و انگشتر خود را به سائل بخشيد.

اين روايت را زمخشرى نيز در كتاب «الكشاف» در تفسير آيه: إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ‌ .. نقل كرده است‌[4].

و اين روايت را ثعلبى به چند طريق نقل كرده است، از جمله آنها نقلى است كه سند آن به «عباية بن الربعي» منتهى مى‌شود وى گفت: عبد اللَّه بن عباس روزى در كنار زمزم نشسته بود و براى مردم از قول پيامبر حديث نقل مى‌كرد، ناگهان مردى‌

[1] المناقب، ص 263.

[2] صواعق محرقه، ص 93.

[3] سوره مائده، آيه 55.

[4] الكشاف، ج 1، ص 624.