خوردید؟» یکی از میان آن‌ها جواب داد: «برای این‌که ما گروهی بودیم تنها؛ اما آن‌ها دو نفر بودند همراه!»

در سفارش به اتحاد و یکپارچگی و جلوگیری از تفرقه و پراکندگی به کار می‌رود و این‌که در سایه اتحاد و همبستگی، انسان می‌تواند کارهای بزرگی انجام دهد.[1]

چون‌که صد آمد، نود هم پیش ماست.

نام احمد، نام جمله انبیاست چون‌که صد آمد، نود هم پیش ماست.[2]

وقتی‌که داشتن نعمت بزرگ، خودبه‌خود نعمت‌های دیگری را هم به همراه داشته باشد. یا پیش آمدن ماجرایی خوشایند، ماجراهای خوشایند دیگری را نیز به همراه داشته باشد، این مثل مصداق پیدا می‌کند[3]

صد تا چاقو بسازد، یکی‌اش دسته ندارد.

یک روده راست توی شکمش نیست.

در مورد کسی که بسیار دروغ‌گو است و حرف‌های بی‌اساس می‌زند. چنین شخصی قابل‌اعتماد نیست چراکه اگر صد تا حرف بزند حتی یکی‌اش هم درست نیست.

صد تا مثل تو را لب چشمه می‌برد، تشنه برمی‌گرداند.

این‌قدر کارکشته و حرفه‌ای است که به‌راحتی سر دیگران کلاه می‌گذارد. به تمام جیک‌وپیک کار آشنا است.

صد درشود گشاده، چو بسته شود دری.

خدا گر ز حکمت ببندد دری ز رحمت گشاید در دیگری

[1]. فوت کوزه‌گری، ج ۱، ص ۶۸.

[2]. مولوی، دفتر اول، بخش ۶۱.

[3]. فوت کوزه‌گری، ج ۱، ص ۴۱۱.