ملحقات‌

(109) (اين شماره در متن از قلم افتاده).

(1) 110) امام صادق 7 به محمّد بن ابى الكرام فرمود: من دوست دارم كه روز پنجشنبه براى سفر بيرون شوى، زيرا رسول خدا 6 هنگامى كه مى‌خواست به جنگ دشمن رود در اين روز بيرون مى‌شد.

(2) 111) رسول خدا 6 هنگامى كه مى‌خواست سفر كند ميان زنان خود قرعه مى‌كشيد [و به قيد قرعه يكى از آنان را با خود همراه مى‌برد].

(3) 112) رسول خدا 6 دوست نداشت كسى بدون همسفر مسافرت كند.

(4) 113) رسول خدا 6 فرمود: از سنّت است كه چون گروهى به سفر روند زاد و توشه خويش را با خود بردارند، زيرا اين كار سبب دلخوشى و دلگرمى و خوش خلقى آنان خواهد بود.

5) 114) رسول خدا 6 در مسافرتها چند چيز از او جدا نبود: شيشه روغن (كه سر و موى خود را روغن زند)، سرمه‌دان، قيچى، مسواك، شانه، نخ و سوزن خياطى، درفش كفاشى، بند چرمى كفش. و آن حضرت در سفر لباسش را مى‌دوخت و كفش خود را پينه مى‌زد.

(6) 115) انس بن مالك گويد: هيچ گاه رسول خدا 6 قصد سفر نمى‌كرد جز آنكه هنگام برخاستن از جا مى‌گفت: «خدايا به يارى تو سفر مى‌كنم، و به سوى تو روى مى‌آورم، و به دامن رحمت تو چنگ مى‌زنم، تو پشتيبان و نقطه اميد منى.

خداوندا، مرا در آنچه برايم مهم است و آنچه مهم نمى‌شمارم و آنچه كه تو خود بهتر از من مى‌دانى كفايت كن. خدايا، تقوا را توشه من كن و گناهم را بيامرز، و به هر سو رو كنم مرا با خير مواجه ساز». اين دعا را مى‌خواند و براى سفر بيرون مى‌شد.