عرفه برگشت. و به طور كلّى آن حضرت از راهى كه مى‌رفت از همان راه باز نمى‌گشت.

(1) 125. رسول خدا 6 هر گاه مى‌خواست به جنگ رود، مقصد خود را طورى بيان مى‌داشت كه كسى به آن پى نبرد.

(2) 126. امام صادق 7 فرمود: رسول خدا 6 در سفر هر گاه از بلندى سرازير مى‌شد

«سبحان اللَّه»

مى‌گفت، و چون به بلندى بالا مى‌رفت‌

«اللَّه اكبر»

مى‌گفت.

(3) 127. رسول خدا 6 در سفر از منزلى به منزل ديگر كوچ نمى‌كرد جز آنكه در آن منزل دو ركعت نماز مى‌گزارد و مى‌فرمود: مى‌خواهم اين مكان برايم به نماز خواندن گواهى دهد.

(4) 128. رسول خدا 6 هنگام وداع با مؤمنانى كه عازم سفر بودند مى‌فرمودند:

خداوند تقوا را توشه شما كند، شما را با هر خيرى مواجه سازد، همه حاجاتتان را برآورد، دين و دنياى شما را برايتان سالم بدارد و شما را سالم به من باز گرداند.

(5) 129. امام صادق 7 با مردى خداحافظى كرد و در حق وى چنين دعا فرمود: «دين و امانتت را به خدا سپردم، خداوند تقوا را توشه تو كند، و هر جا رو كنى با خيرت مواجه سازد.» سپس رو به حاضران كرد و فرمود: اين بود وداع رسول خدا 6 با على 7 هر گاه كه وى را به جايى روانه مى‌ساخت‌[1].

(6) 130. على 7 فرمود: رسول خدا 6 به كسانى كه از سفر مكه بازمى‌گشتند مى‌فرمود: «خداوند اعمال حجّ تو را قبول كند، گناهت را بيامرزد، و آنچه خرج كرده‌اى به تو باز گرداند.»

[1] -روايات در دعاهاى آن حضرت در هنگام وداع مختلف است و اختلافات زيادى دارند، ولى در همه آنها دعا به سلامتى و غنيمت نهفته است.( مؤلف)