كمى آن و شدت و ضعف آن به مقدار خاصى باشد و به دست آمدن هر چيز به مقدارى مشخص، وقتى است كه با معيارى خاص آن مقدار مشخص گردد، بر ما واجب مى‌شود كه از معيارى بحث كنيم كه به وسيله آن افعال را اندازه‌گيرى مى‌كنيم تا به حالت اعتدال برسد.

پس مى‌گوييم: معيارى كه به وسيله آن افعال را مى‌سنجيم مثل معيارى است كه به وسيله آن، آن‌چه باعث سلامتى مى‌شود را ارزيابى مى‌كنيم و معيار آن‌چه باعث سلامتى مى‌شود، عبارت است از احوال بدن كه سلامتى را براى آن مى‌طلبيم. پس ميانه‌روى در آن‌چه باعث سلامت مى‌شود، در مقايسه با بدن‌ها و خصوصيات شهرهاى مختلف قابل شناخته شدن است. معيار افعال نيز اين‌طور است و عبارت است از احوالى كه بر اثر افعال پديد مى‌آيد و هنگامى مى‌توان به حالت معتدل در افعال وقوف يافت كه افعال با احوالى كه پديد مى‌آورند مقايسه شده، سنجيده شوند. و همان‌طور كه طبيب هرگاه قصد كند به مقدار معتدل، در آن‌چه باعث سلامتى مى‌شود برسد، ابتدا با شناختن مزاج بدن كه مقصود سلامتى است و به شناسايى زمان و انسان و ساير امورى كه صناعت طب را شكل مى‌دهد و مقدار آن‌چه باعث سلامت مى‌شود را بر اساس مقدار تحمل مزاج بدن و سازگار با زمان معالجه قرار مى‌دهد، هم‌چنين هر گاه بخواهيم مقدارى را كه آن مقدار، ميانه‌روى در افعال است بشناسيم؛ ابتدا به شناسايى زمان فعل و مكانى كه فعل در آن واقع مى‌شود و كسى كه فعل از او سرمى‌زند و كسى كه فعل نسبت به او انجام مى‌شود و آن‌چه فعل از آن ناشى مى‌شود و چيزى كه فعل به‌