حاصل مى‌شود، وقتى سلامتى را به دست مى‌دهند كه در حالت ميانه باشند؛ يعنى مثلا طعام وقتى در حالت ميانه باشد سلامتى را به دست مى‌دهد و خستگى مادامى كه در حالت ميانه باشد، باعث حصول قدرت مى‌شود، به همين شكل افعال نيز مادامى كه ميانه باشند خلق جميل را حاصل مى‌كنند و هرگاه آن‌چه به وسيله آن سلامتى به دست مى‌آيد از بين برود، سلامتى نخواهيم داشت.

هم‌چنين هرگاه افعالى كه از سر اعتدال انجام مى‌شوند و به آن‌ها عادت شده است زايل شوند، اخلاق جميل نيز نخواهيم داشت. و زايل شدن افعال از حالت اعتدال و ميانه يا به سوى بيش‌تر از آن‌چه سزاوار است مى‌باشد يا كم‌تر از آن‌چه سزاوار است. مثلا وقتى كه غذا بيش از حد سزاوار يا كم‌تر از آن باشد، سلامتى را به دست نمى‌دهد و خستگى تا وقتى كه در حالت معتدل باشد باعث قوت بدن‌ها مى‌شود، اما وقتى كه بيش از حد لازم يا كم‌تر از آن‌چه سزاوار است بود، قوت را زايل مى‌سازد يا باعث باقى ماند ضعف مى‌شود. افعال نيز اين‌طور است، هرگاه حالت ميانه‌روى زايل شود، يا بيش از آن‌چه سزاوار است يا كم‌تر از آن، اخلاق قبيحه به دست مى‌آيد، يا حفظ مى‌شود و اخلاق جميله زايل مى‌گردد و همان‌طور كه ميانه‌روى در آن‌چه به آن سلامتى به دست مى‌آيد در زيادى و كمى آن و شدت و ضعف آن و طول زمان و كوتاهى آن راه دارد و زيادتى و نقصان سلامت به آن‌ها مربوط است. به همين شكل اعتدال در افعال، در زيادى و كمى آن‌ها و شدت و ضعفشان و طولانى و كوتاهى زمانشان راه دارد. و ازآن‌رو كه ميانه‌روى در هر چيزى، وقتى است كه زيادى و