مطلب اعتقاد تك‌تك انسان‌ها است در مورد چيزى كه براى آن‌ها روشن شده است يا در موردش گمان مى‌كنند كه آن چيز و فقط آن چيز سعادت است، مثلا بعضى انسان‌ها بر اين باورند كه ثروت سعادت است [و برخى معتقدند كه بهره‌مندى از لذات سعادت است و بعضى معتقدند كه سياست سعادت است و برخى ديگر يقين دارند كه علم سعادت است‌] و ديگرانى نيز هستند كه سعادت را در چيزهاى ديگرى مى‌دانند و هريك نيز معتقدند كه آن‌چه آن‌ها سعادت مى‌دانند مطلوب‌ترين امور است و از همه چيز بهتر و كامل‌تر است، اين است جايگاه سعادت در ميان امور خير و چون جايگاه سعادت چنين رفيع است و خود نهايت كمال انسانى است، براى كسى كه تحصيل سعادت را براى خود برمى‌گزيند لازم مى‌آيد كه براى رسيدن به آن و وصول به امورى كه به وسيله آن‌ها رسيدن به آن ممكن مى‌شود راهى بيابد.

احوال سه‌گانه‌

3. اكنون بحث را آغاز مى‌كنيم و مى‌گوييم: احوال انسان كه در طول زندگى و حيات براى او به وجود مى‌آيد بر دو قسم است؛ برخى از آن‌ها احوالى است كه سزاوار ستايش يا سرزنش خاص نيست و برخى آن است كه چون براى او رخ دهد، سزاوار ستايش يا سرزنش مى‌گردد؛ اما در مورد سعادت، انسان با احوالى كه سزاوار ستايش يا سرزنش نيست به سعادت نمى‌رسد، بلكه آن‌چه انسان به وسيله آن به سعادت مى‌رسد احوالى است كه براى انسان رخ مى‌دهد و در عين حال سزاوار ستايش (حمد) و سرزنش (ذم) است. احوالى كه شايسته‌