روشن است كه آن‌چه براى ذاتش برگزيده مى‌شود گرانمايه‌تر و كامل‌تر از چيزى است كه براى غيرش انتخاب مى‌شود و هم‌چنين، اى بسا چيزهايى كه براى ذاتشان مورد طلب قرار مى‌گيرند، خود را بعضى مواقع براى وصول به چيز ديگرى مطلوب واقع شوند؛ مثال اين مسأله علم است، ما گاهى علم را براى خود علم، بدون اين‌كه قصد رسيدن به چيز ديگرى داشته باشيم طلب مى‌كنيم و گاهى آن را مى‌خواهيم تا با آن به ثروت يا چيز ديگرى از آن‌چه با رياست يا علم به دست مى‌آيند برسيم و از جمله امور خير چيزهايى است كه شأن آن اين است كه هميشه و هميشه بذاته مطلوب است و هيچ‌گاه به خاطر رسيدن به چيز ديگرى مورد طلب قرار نمى‌گيرد. چنين چيزى نسبت به آن‌چه گاهى هم براى رسيدن به غيرش مطلوب است، گرانمايه‌تر و كامل‌تر و داراى خير عظيم‌ترى است.

مطلوب‌ترين خيرات‌

2. ما مى‌بينيم وقتى كه به سعادت مى‌رسيم، پس از آن به‌هيچ‌وجه براى هيچ غايتى به‌جز خود سعادت تلاش نمى‌كنيم، مى‌فهميم كه سعادت چيزى است كه بذاتها مطلوب است و هيچ‌وقت براى غير خودش مورد طلب قرار نمى‌گيرد. پس با اين مقدمات روشن شد كه سعادت مطلوب‌ترين خيرات و بزرگ‌ترين و كامل‌ترين آن‌ها است و هم‌چنين ما مى‌بينيم كه وقتى سعادت براى ما حاصل مى‌شود ما با وجود آن به چيز ديگرى احتياج نداريم و آن‌چه چنين باشد، سزاوارترين امور است براى اين‌كه به خودش اكتفا شود. شاهد اين‌