كاملا از بين مى‌رود؛ شديدتر از خاموش شدن آتش هراكليتس كه افلاطون آن را ذكر مى‌نمايد و اين بدان دليل است كه طبع اوليه و عادت ثانويه با آن‌چه در جوانى آن را فراگرفته‌اند به جنگ مى‌پردازند و تحمل كردن آن‌چه در راه آن رنج كشيده‌اند برايشان سنگين مى‌آيد و در موردش اهمال مى‌نمايند و بدين‌ترتيب آن‌چه دارند كم‌كم رو به اضمحلال مى‌رود تا آن‌كه نور آن به كلى باطل شده، خاموش مى‌گردد و هيچ ثمره‌اى نمى‌دهد و اما فيلسوف باطل كسى است كه به غرضى كه فلسفه براى آن فراگرفته مى‌شود پى نبرده، فقط به علوم نظرى يا جزيى از اجزا آن دست يافته است و مى‌بيند كه غرض از آن مقدار از علوم نظرى كه او به دست آورده است، بعضى از سعادت‌هايى است كه گمان مى‌رود آن‌ها سعادت هستند، چيزهايى كه نزد جمهور خيرات به حساب مى‌آيد. با اين ديد او اقدام به فراگيرى آن نموده، طمع دارد بدين‌وسيله به آن غرض برسد، در اين حال گاهى به آن غرض نايل شده بدان قيام مى‌كند و گاهى نيز رسيدن به آن غرض بر او دشوار مى‌آيد. و اين را در ميان آن‌چه آموخته است فضل مى‌بيند.

اين است فيلسوف باطل.

امامت امام زايل‌شدنى نيست‌

63. فيلسوف حقيقى كسى است كه ذكر او پيش از اين گذشت. پس اگر از او نفعى برده نشود، در حالى كه به آن جايگاه كه در مورد او ترسيم شد رسيده باشد، نفع بردن از او در اين صورت از جهت ذات‌