او نيست، بلكه از جهت كسانى است كه به او گوش جان نمى‌سپارند يا كسانى كه ديد كافى ندارند كه به او گوش دل بسپارند. با اين بيان ملك و امام در ذات خود و يا ماهيت و صناعت خود ملك دايم است، چه كسى پيدا شود كه از او بپذيرد و يا اين‌كه كسى پيدا نشود.

همان‌طور كه طبيب به سبب ماهيت خود و قدرتى كه به علاج بيماران دارد طبيب است، بيمارى يافت شود يا نشود يا اين‌كه آلاتى پيدا شود كه آن‌ها را به كار بگيرد يا پيدا نشود، ثروتمند باشد يا فقير زيرا اگر هيچ يك از اين‌ها نيز وجود نداشته باشند طب او زايل نمى‌شود. به همين شكل امامت امام نيز زايل‌شدنى نيست و همين‌طور فلسفه فيلسوف و پادشاهى پادشاه حتى اگر آلاتى وجود نداشته باشند كه آن‌ها را در امر خود به كار بگيرد و حتى اگر مردمى وجود نداشته باشند كه در راه رسيدن به مقصود خود آنان را به خدمت بگيرد.

فلسفه، تحفه يونانيان‌

64. فلسفه‌اى كه اين، صفات آن است از جانب يونانيان به ما رسيده است؛ از افلاطون و ارسطو و هيچ‌يك از آن دو فلسفه را به ما پيشكش نكرده‌اند مگر اين‌كه به همراه آن، راه‌هاى رسيدن به آن، راه‌هاى پديد آمدن آن، حتى اختات اوبادت را نيز به ما ارائه كرده‌اند.

فلسفه واحد

65. ما اول به ذكر فلسفه افلاطون مى‌پردازيم و اندك‌اندك فلسفه او را