خويش مواجه مى‌شويم، بايد آن‌ها را به حالت اعتدال كه در اين كتاب مشخص شد بازگردانيم و از آن‌جا كه آگاهى يافتن بر حد اعتدال از آغاز كار واقعا دشوار است، بايد روشى يافت تا انسان بتواند خلق خويش را بر حالت حسن يا در وضعيتى بسيار نزديك به آن نگاه دارد. همان‌طور كه حالت اعتدال در دماى بدن ازآن‌رو كه دست يافتن به آن دشوار است، روشى جسته مى‌شود تا بدن بر آن دما يا دمايى بسيار نزديك به آن بماند و روش نگاه داشتن خلق‌ها در حد اعتدال اين است كه در خلقى كه براى ما حاصل شده است دقت كنيم. پس اگر بيش از حد اعتدال بود، نفس خويش را به افعالى كه از ضد آن در جهت نقصان ناشى مى‌شود عادت دهيم و اگر آن‌چه با آن مواجه شديم در جهت نقصان بود، نقص خويش را به افعالى كه از ضد آن در جهت زيادى ناشى مى‌شود عادت مى‌دهيم و آن را مدتى ادامه مى‌دهيم. پس دقت مى‌كنيم و مى‌بينيم كه چه خلقى حاصل گشته است؟ پس آن‌چه حاصل آمده است، از سه حال خالى نيست؛ يا در حد ميانه است، يا مايل به آن است، يا از آن به سوى غير آن ميل دارد. پس اگر آن‌چه به دست آمده بود به حالت اعتدال نزديك بود و ما هنوز از حد وسط به سوى ضد آن نرفته بوديم به همان افعال مدتى ديگر ادامه مى‌دهيم تا اين‌كه به حد اعتدال برسيم و اگر از حد اعتدال به سوى ضد ديگر تجاوز كرده بوديم، به افعال ناشى از خلق اول عمل نموده، مدتى آن را ادامه مى‌دهيم سپس در حال خويش تأمل مى‌نماييم و به طور كل هر بار نفس خود را مايل به سوى جانب خاصى ديديم، آن را به افعال جانب ديگر عادت مى‌دهيم و مدام اين روش را دنبال مى‌كنيم تا آن‌كه به حد اعتدال برسيم يا به آن نزديك شويم.