فصل اول در بيان سبب انشاد اشعار و اشاره بمعانى حقايق و اسرار

بدانكه اهل معرفت و محبت را گاهى در سر شورى و در دل شوق پر زورى مستولى ميشود بحدى كه اگر بوسيله سخن اظهار مافى الضمير نكنند وجد و قلق ايشان را رنجه مى‌دارد و صبر بر آن در دلهاى ايشان تخم غم و اندوه ميكارد و چون اظهار اسرار معرفت و افشاى مافى الاستار محبت را رخصت نداده‌اند، ناچار گاهى در پرده استعاره و لباس مجازبه انشاد اشعار مشتمله بر اشاره به معانى حقايق كه باعث باشد بر اهتزاز، دلى خالى ميكنند و ارباب قلوب را به استماع ان در اهتزاز مى‌آورند و بدين وسيله در دلهاى روشن شوق بر شوق و محبت بر محبت مى‌افزايد و متعطشان بوادى طلب كه رقيقه ارادتى در بواطن ايشان كامن بوده باشد و بواسطه تراكم حجب ظلمانى و غواشى هيولانى در فيافى حرمان سر گردان مانده باشند، بدستيارى آن كلمات شور انگيز و آن اشعار مهر انگيز، كمند شوق در گردن جان انداخته خود را از مهاوى خذلان بيرون مى‌كشند و از آن «مى‌ها» جرعه مى‌چشند، ضاعف اللّه اجور اولئك و اضاء بين ايدى هؤلاء و بايمانهم انوار ذلك.