اگر در آيين عزيز الهى دقت كنيم، مى‌بينيم كه بزرگترين عبادت و پر ارزش‌ترين خط بندگى، دورى جستن از معاصى است.

در روايات، تقوا و خوددارى از گناه به عنوان افضل عبادات و پر پاداش‌ترين بندگى‌ها به حساب آمده است.

عارف به اثر وضعى گناه در دنيا و عقوبت سخت آن در آخرت واقف است و براساس اين آگاهى كسب خوف كرده و خوف در وجود او، بهترين عامل وشديدترين علت براى گريز از گناه است.

به رواياتى در اين باب توجه كنيد:

آثار شوم گناه‌

عن أبى جعفر 7 قال: إن العبد يسأل الله الحاجة فيكون من شأنه قضاءها إلى أجل قريب أو إلى وقت بطيئ فيذنب العبد ذنبا فيقول الله تبارك وتعالى: للملك لانقض حاجته وأحرمه إياها فإنه تعرض لسخطى واستوجب‌الحرمان منى‌[1].

امام باقر 7 فرمود: بنده از خدا حاجتى مى‌خواهد كه اقتضا دارد دير يا زود برآورده شود سپس آن بنده دچار گناهى مى‌شود و خداى تبارك و تعالى به فرشته مأمور برآوردن حاجت مى‌فرمايد: حاجتش را اجابت مكن و او را از آن محروم دار؛ زيرا خود را در معرض خشم من قرار داد و سزاوار محروميت شد.

عن أبى عبدالله 7 قال: إن الرجل يذنب الذنب فيحرم صلاة الليل وإن العمل‌

[1] -الكافى: 2/ 271، باب الذنوب، حديث 14.