مردان و زنان منافق همانند و مشابه يكديگرند، به كار بد فرمان مى‌دهند و از كار نيك باز مى‌دارند و از انفاق در راه خدا امساك مى‌ورزند، خدا را فراموش كردند و خدا هم آنان را [از لطف و رحمت خود] محروم كرد؛ يقينا منافقانند كه فاسق‌اند.\* خدا آتش دوزخ را به مردان و زنان منافق و كافران وعده داده، در آن جاودانه‌اند، همان براى آنان بس است و خدا لعنتشان كرده و براى آنان عذابى پايدار است.

از اين نمونه آيات، در قرآن مجيد فراوان است كه استفاده مى‌شود:

عارف موظف است در درجه اول چهره‌هاى ناپاكى كه در قرآن معرفى شده‌اند بشناسد و به وظيفه الهى خود عمل كند. اگر وظيفه‌اش گريز از آنهاست بگريزد كه اين گريختن بر مبناى ترس از خدا است و اگر مسئوليتش كارزار با آنان است، در راه جهاد قدم بگذارد و شر آنان را از راه خدا بردارد و توجه كند كه امام صادق 7 درباره واقعيت و نتيجه خوف عارفان فرموده: ودليل الخوف الهرب، دليل و نشانه اين كه دل عارف را ترس از خدا احاطه كرده دورى او از اهل معاصى و آلودگان به كفر وفسق ونفاق وعهدشكنى، ونيز دورى از معاصى شخصى وآنچه خدا از آن نهى فرموده است، مى‌باشد.

پرهيز از معاصى در روايات‌

گريز عارف از گناهان، يكى از اصولى‌ترين برنامه‌هاى زندگى اوست، براى عارف مصيبتى بزرگ‌تر از آلوده شدن به گناه نيست و تنفر قلبى و عملى عارف از گناه تنفرى شديد است.

يكى از مهمترين پايه‌هاى اسلام اجتناب و دورى از گناه است. آن قدر كه اسلام بر دورى از گناه پافشارى دارد اصرار بر عبادت ندارد.