لا يكون مؤمن مؤمنا حتى يكون خائفا راجيا، ولا يكون خائفا راجيا حتى يكون عاملا لما يخاف ويرجو[1].

كسى را مؤمن نمى‌گويند مگر اين كه داراى بيم و اميد باشد و بيم و اميد در كسى نيست مگر آن كه به مقتضاى بيم و اميد عمل كند.

راستى انسان داراى ترس، از گناه خوددارى مى‌كند و دارنده اميد براى بهره بردن در دنيا و آخرت به دستورهاى حق گردن مى‌نهد!

جمله‌اى را بدين مضمون از بعضى از حكما نقل كرده‌اند:

«من خاف شيئا هرب منه ومن خاف الله هرب إليه».

كسى كه از چيزى ترس دارد، از آن فرار مى‌كند و هركس از خدا مى‌ترسد با حرص و ولع به سويش مى‌رود.

آرى، اگر انسان از گناه و عواقب آن بترسد، از آن فرار مى‌كند و هركس از مقام خدا بترسد براى تبديل ترسش به حالت امن به او پناه مى‌برد.

خوف ممدوح خوفى است كه در دنيا و آخرت به وجود آورنده امنيت باطن و آرامش فكر وجان است چنانچه در قرآن مجيد آمده:

[و ليبدلنهم من بعد خوفهم أمنا][2].

و يقينا ترس و بيمشان را تبديل به امنيت كند.

كه ايمان و عمل صالح و ترس از خدا و وحشت از گناه و عذاب فردا، علت امنيت در دنيا و آخرت است.

صاحبان اين خوف در قرآن مجيد و روايات و اخبار مورد تمجيد قرار گرفته و از

[1] -محجة البيضاء: 7/ 251.

[2] -نور( 24): 55.