آنان به عنوان عباد صالح ياد شده است.

اين خوف در هركس نباشد ناقص است و بنا به فرموده نبى بزرگ اسلام 6:

ناقص ملعون است.

اگر اين خوف، يعنى خوف از عظمت حق و كوچكى خود، خوف از مقام خدا، خوف از جريمه جرم، خوف از سوء عاقبت بر اثر عدم تربيت در آدمى نباشد چه علتى براى رشد و تكامل و مصون ماندن از خطرات درونى و بيرونى وجود دارد؟

اگر اين خوف نباشد، چگونه انسان بنده حق مى‌شود و به چه سبب از گناه خوددارى مى‌كند و چگونه درصدد دور كردن خود از عذاب فردا برمى‌آيد؟!

بدون اين خوف چگونه، انسان، انسان است و با چه وسيله‌اى، مى‌تواند با دشمنان شرف و فضيلتش مبارزه كند؟

حكمت در قرآن‌

قرآن مجيد در آيات گوناگونى حكمت را- كه مجموعه‌اى از واقعيت‌ها الهامى و عقايد حقه و اعمال پسنديده و نورانيت الهيه و حالات عالى درونى است- از اعظم نعمت‌ها و بهترين نيكى‌ها دانسته و اصل حكمت و آراستگان به آن را ستوده است.

در سوره بقره مى‌فرمايد:

[يؤتي الحكمة من يشاء و من يؤت الحكمة فقد أوتي خيرا كثيرا][1].

حكمت را به هر كس بخواهد مى‌دهد، و آن كه به او حكمت داده شود، بى‌ترديد او را خير فراوانى داده‌اند.

[1] -بقره( 2): 269.