و نيز از آن حضرت مروىّ است كه هر كه: «بميرد تمام مى‌شود عملى كه مى‌كرد مگر مرابطه در راه خدا كه عمل او دايمى است تا قيامت»[1].

و نيز مروى است از آن حضرت كه: «دو چشم است در روز قيامت كه آتش جهنم به او نمى‌رسد، يكى چشمى كه از خوف خدا گريد، ديگر چشمى كه شب بيدار باشد تا حراست از راه خدا نمايد»[2].

و نيز از آن حضرت مروى است كه: «رباط يك شب در راه خدا افضل است از نماز هزار شب كه روزه گرفته شود در روز آن»[3].

و نيز احاديث بسيار در فضيلت آن وارد است كه اين وجيزه را گنجايش ايراد نيست و مراتب فضيلت آن متفاوت است چنان كه مرابطه به نفس و مال و عيال افضل اقسام است و پس از آن به نفس، به مال تنها، مانند بنده و اسب و شتر و امثال آن.

و كسى كه اجير گيرد يا مهيا كند براى مرابطين بعض خدمتگزاران يا بندگان يا چهارپايان يا به بذل نفقه و اعطاى اسلاح و مانند آن اعانت مرابطين نمايد اجر عظيم خواهد داشت.

و اگر كسى در آن شريك ديگرى باشد در ثواب آن نيز شريك و سهيم است، و هر چه از سلاح و مانند آن كه به صفت بهتر و به قيمت گرانتر و به نفع و عدد بيشتر باشد فضيلت آن زيادتر خواهد بود.

و هر سر حدّى كه خطر آن بيشتر و خوف آن از كفار شديدتر باشد رباط در آن افضل است و هر چه احتياج به آن زيادتر باشد فضيلتش زيادتر خواهد بود و هر قدر از حال‌

[1]. ر. ك. مستدرك الوسائل، ج 11، ص 28، ح 12348.

[2]. عوالى الل‌آلى، ج 3، ص 183.

[3]. همان.